Die Hard 4.0 (2007) ***1/2

John McClane (Bruce Willis) hefur ekki lent í lífsháska í 12 ár. Hjónaband hans hefur flosnað upp, en hann gerir sitt allrabesta til að halda sambandi við dóttur sína og vera henni góður faðir. Hann er jafngóður faðir og lögga; brýtur allar reglurnar, er duglegur að koma sér í vonlausar aðstæður, en virðist alltaf finna einhverja leið á endanum. 

Kvöld nokkurt er McClane að fylgjast með og skipta sér af ástarmálum dóttur sinnar í New Jersey þegar yfirmaður hans hefur samband við hann og óskar eftir að hann handtaki tölvuhakkara og fari með hann til alríkislögreglunnar í Washington. Hann veit ekki að fjöldi hakkara hefur verið myrtur þennan sama sólarhring og að tölvuárás er í bígerð á helstu upplýsingakerfi Bandaríkjanna.

McClane er ekki fyrr búinn að finna hakkarann Matt Farrell (Justin Long) en kúlurnar byrja að fljúga, sprengjur að springa og líkamar að falla ofan á bíla. McClane sér að það er eitthvað meira á bakvið þennan hakkara en venjuleg handtaka, og leggur líf sitt í hættu til að verja líf hans og drepa nokkra vonda gaura í leiðinni.

Áhugaversta illmennið er Mai Lihn (Maggie Q) sem minnir svolítið á Hans Gruber úr fyrstu myndinni,  sérstaklega í síðasta atriði hennar, en aðalbófinn Thomas Gabriel (Timothy Olyphant) finnst mér standa sig frekar aumlega; eða lúmskt vel, því manni var farið að líka svolítið skemmtilega illa við hann í lokin.

Það sem kom mér mest á óvart er hversu smekklega Die Hard 4.0 er gerð (eða Live Free or Die Hard eins og hún heitir í Bandaríkjunum). Handritið er afar vel skrifað miðað við spennumynd og gaman að sjá Bruce Willis aftur í formi. Þetta er besta framhaldsmynd sumarsins til þessa. Þegar Brúsarinn byrjar að tala við sjálfan sig um leið og hann setur markið á að drepa ljótu kallanna, þá nær hann takti sem enginn annar leikari getur náð. 

Reyndar eru nokkur atriði hálf hallærisleg og virka einfaldlega ekki innan söguheims myndarinnar; eins og þegar illmenni sem er búið að skjóta fullt af saklausu fólki og kemur aftan að McClane, og ákveður þá að koma alltof nálægt honum, nógu nálægt til að McClane nái að grípa hann - afar heimskulegt. Og síðan finnst mér eltingarleikur trukks og sendibíls ekki ganga alveg upp - þar er hlutunum hagrætt aðeins og mikið til að hlutirnir gangi upp fyrir McClane. Það er reyndar ákveðinn húmor í því atriði sem vegur upp á móti heimskunni, og sérstaklega í einvígi McClanes á trukki og herþotu. Engin spurning hvor hefur betur á endanum. 

Annars er myndin filmuð með dempuðum litum og myndatakan frekar hrá. Mér fannst það passa ágætlega við söguna. Die Hard 4.0 hefur verið gagnrýnd helst fyrir að vera allt öðru vísi en hinar Die Hard myndirnar (eins og það sé slæmt), sem einkenndust af innilokunarkennd á lokuðum svæðum; en í þessari mynd fer McClane frá New Jersey til West Virgina og Washington; og mér finnst reyndar takast ágætlega að búa til innilokunarkennd, sem einkennist að því að tölvukerfi, og þar af leiðandi símar og ýmis nútímaþægindi hætta að virka.

Ég skemmti mér vel með John McClane og þætti gaman ef fimmta myndin væri gerð. Á meðan Bruce Willis heldur jafngóðu formi og hann er í núna, þá er um að gera að raða niður eins mörgum Die Hard myndum og mögulegt er. Að lokum:

Yippee Ki Yay Mo... - John 6:27