20 bestu vísindaskáldsögurnar í kvikmyndum, 6. sæti: Aliens

Aliens er ein af þessum fáu framhaldsmyndum sem deila má um hvort að séu jafnvel betri en upprunalega myndin. James Cameron leikstýrir af hreinni snilld. Klippingin og tæknibrellurnar eru hreint óaðfinnanlegar. Rétt eins og í The Terminator (1984) tekst Cameron að finna dúndurspennandi takt þar sem maður er límdur við atburðarrásina.

Ellen Ripley (Sigourney Weaver) hefur legið í djúpsvefni í 57 ár þegar rannsóknarskip rekst á geimskip hennar stefnulaust á reiki. Henni er komið til Jarðar og hjúkrað. Hún uppgötvar að dóttir hennar lést, sextug að aldri, og hefur misst starfsréttindin sín sem flugmaður þar sem að hún grandaði Nostromo, skipinu sem geimveran hertók 57 árum áður. Ripley fær vinnu á lager og hefur algjörlega tapað tilganginum í eigin lífi.

Hún segir frá hvernig geimskrímslið drap alla í skipinu. Enginn virðist trúa henni þegar hún segir að þau hafi fundið verurnar á plánetunni LV-426, því að nú er hún byggð og enginn orðið var við nein skrímsli. Samt sendir Carter Burke (Paul Reiser) út könnunarleiðangur að hnitunum sem Ripley gefur upp. Nokkrum dögum síðar slitnar allt samband við plánetuna.

Burke leitar til Ripley og biður hana að fara með herflokki í björgunarleiðangur á plánetuna, til að bjarga þeim sem hugsanlega eru enn á lífi, og til að drepa skrímslin sem eftir eru. Hún samþykkir að fara með, en fær ekki að vita raunverulega ástæðu ferðarinnar.

Sérsveit úrvals hermanna, með kaftein Dwayne Hicks (Michael Biehn) og óbreyttan Hudson (Bill Paxton), ásamt vélmenninu Bishop (Lance Henrikson) og þeim Ripley og Burke, lenda á plánetunni og fljótt kemur í ljós að landnemabyggðin hefur verið lögð í rúst og að geimskrímslin hafa tekið yfir búðirnar.

 

Í stað þess að gera eins og Ripley vill, flýja eins fljótt og mögulegt er og sprengja plánetuna í tætlur, hefur Burke ákveðið að setja upp rannsóknarstofu þar sem skal rannsaka geimverurnar og flytja heim til Jarðar, þar sem að uppgötvanir tengdar þessum verur geta verið dýrmætar og söluvænlegar, sérstaklega þegar hernaður er hafður í huga.

Ripley finnur Newt (Carrie Henn), stúlku sem virðist vera eina eftirlifandi mannvera plánetunnar, en henni hafði tekist að fela sig í loftræstikerfinu. Þegar mörg hundruð geimskrímsli gera árás á herflokkinn tekur Ripley til sinna ráða. Hún byrjar á að bjarga þeim hermönnum sem hægt er að bjarga og ákveður að sprengja plánetuna í loft upp og öll skrímslin með.

Hefst nú kapphlaup við geimverurnar sem verður óþægilega flókið þegar geimverurnar klófesta Newt. En Ripley heldur í humátt á eftir, djúpt í iður jarðar, til að heimta stúlkuna úr helju. Hún hafði þegar tapað eigin dóttur, hún ætlar ekki að tapa þessari líka.

Aliens var tilnefnd til 7 óskarsverðlauna, meðal annars var Sigourney Weaver tilnefnd sem besta leikkonan í aðalhlutverki. Aliens var tilnefnd fyrir sviðsetningu, klippingu, frumsamda tónlist og hljóðsetningu, en fékk Óskarinn fyrir bestu tæknibrellur og hljóðbrellur.

Hún hefði líka mátt fá tilnefningu sem besta myndin. 

 

Gagnrýni á ensku um Aliens.

 

 

6. sæti: Aliens

7. sæti: Star Wars

8. sæti: The Matrix

9. sæti: Gattaca

10. sæti: Abre los Ojos

11. sæti: The Thing

12. sæti: Brazil

13. sæti: E.T.: The Extra Terrestrial

14. sæti: Back to the Future

15. sæti: Serenity

16. sæti: Predator

17. sæti: Terminator 2: Judment Day

18. sæti: Blade Runner

19. sæti: Total Recall

20. sæti: Pitch Black

Eru ofurhetjusögur, eins og sagan um The Dark Knight, goð- og hetjusögur nútímans?

 

Sögur um forna guði, hetjur og skrímsli hafa síðan mannkynið man eftir sér skemmt okkur. Fyrr á öldum sat kannski sögumaðurinn við eld og sagði sögur sem hann hafði erft frá öðrum sögumönnum, og breytti aðeins til að höfða til nýrrar kynslóðar. Þessar sögur vekja áhuga fólks, sérstaklega þegar vel er sagt frá, við þurfum af einhverjum ástæðum að hlusta á sögur, við nærumst á þeim.

Sögurnar eru eitthvað órjúfanlegt frá hinu mannlega. Þó að formið breytist, þá finna sögumennirnir alltaf nýjar leiðir til að birta þær, sama þó að þær séu nánast alltaf um sama hlutinn - átök manneskju gegn umhverfi sínu eða öðrum manneskjum.

Þannig urðu goðasögurnar til, þar sem að eina leið manneskja var að vinna sér inn punkta hjá guðunum til að hafa einhverja stjórn á náttúruöflunum, eða að minnsta kosti einhverja von.

Hómerskviðurnar voru einmitt um ofurmenni eins og Akkíles, sem er fyrirmynd Superman, og Ódysseif, sem er fyrirmynd Batman.

 

Við höfum færst frá því að segja sögur á köldum kvöldum við heitan varðeld, yfir í að horfa á tjald þar sem sögunni er varpað myndrænt og lifandi á skjá, þar sem sögumaðurinn er það myndrænn að hann hverfur nánast algjörlega, fyrir utan kannski einstaka manneskju sem svarar í gemsann og fólk sem kann sig ekki á aðra vegu. Auk auglýsingahlés og texta, sem taka þátt í að færa upplifunina aftur til fortíðar. Einmitt þess vegna er svo gaman að fara í bíó í Bandaríkjunum: enginn texti, ekkert hlé - og kvikmyndasalirnir hreinir og með þægileg sæti.

Af hverju höfum við svona gífurlegan áhuga á ofurhetjum?

Allir, og nú alhæfi ég, virðast hafa einlægan áhuga á að heyra góða sögu vel sagða.

Af hverju ætli það sé?

 

Myndir:

Batman:  DC Comics

Ódysseifur: The Odyssey Hotlist

Leðurblökumaðurinn geysivinsæll