Gleðileg jól

Kæru bloggvinir og aðrir vinir. 

Ég hef lítið bloggað í ár, en hef fylgst með ykkur hinumegin við netið. 

Gleðileg jól. 

 

Stríðið um verðtrygginguna

Ég sé tvo hópa á vígvellinum, ennþá rauðum eftir miskunnarlausa slátrun á íslenskum heimilum.

Nokkur skuldug heimili standa þó eftir. Þeim til varnar standa örþreyttar hetjur, vopnaðar bogum, sverðum og skjöldum. Örmagna reyna þær að mynda skjaldborg, til að vernda þá sem minna mega sín.

Hinumegin á vellinum eru þeir sem eiga peninga og vilja vernda þá. Þeir hafa þegar eytt miklum fjármunum í fallbyssur, dróna og sprengjur sem ættu auðveldlega að sprengja hinu veikburða skjaldborg í loft upp.

Fjármagnið fyrir vopnakaupin eru beintengd í verðtryggingu. Báðir hóparnir fjármagna vopnakaup auðmanna, hinir skuldugu með því að borga skuldir sínar, og hinir sem vald hafa yfir auðnum, með því að krefjast greiðslu á skuldum.

Skuldugu heimilin vilja verðtrygginguna burt, því þau vilja ekki fjármagna árásir á þá fáu sem enn vernda þau. Hinir vilja vernda verðtrygginguna, þar sem hún ekki aðeins fjármagnar vopnakaupin, heldur gefur þeirra hópi kost á að lifa áhyggjulausi lífi.

Hagsmunaöfl takast á. Sagan segir okkur að þeir sem eru betur vopnaðir og grimmari, vinni sigur í styrjöldum, þó eru til undantekningar.

Endar stríðið um verðtrygginguna sem hreinn sigur ofbeldisafla, eða mun réttlætið sigra í þetta skiptið?Það er lítil von í dag fyrir hin varnarlausu heimili, og útlit fyrir að valtað verði algjörlega yfir þau og þar með næstum heila kynslóð Íslendinga. 

Er eitthvað sem getur komið í veg fyrir algjöran sigur þeirra sem vilja græða áfram á hinni grimmu verðtryggingu? Munum við þurfa 50 ár eða meira til að hörmungin sem verðtryggingin leiðir af sér verður meðvituð á meðal almennings? 

Af hverju er svona erfitt að sýna illskuna í nútímanum, sem augljóslega verður fordæmd sem hin mesta grimmd, sambærileg við þrælahald, þegar framtíðarkynslóðir okkar líta yfir farinn veg? 

Að gefnu tilefni: "I am Cow"

ICESAVE - hin mesta skömm?

"Eina skömmin er að skammast sín ekki." - Blaise Pascal 

 

Íslenska ríkisstjórnin með Samfylkingu og Vinstri Græna í forsvari bera ábyrgð á að hafa reynt að þvinga ICESAVE samningum upp á íslensku þjóðina, ekki einu sinni, ekki tvisvar, heldur þrisvar. 

Því miður hefur sama ríkisstjórn farið álíka gáfulega að í öðrum málum, eins og þegar kemur að verðtryggingu, skattlagningu, sparnaði, hátæknisjúkrahúsi, launamálum og almennu tillitsleysi gagnvart því fólki sem ætlast er til að stjórnvöld þjóni.

Þessi skömm svíður djúpt, sérstaklega þar sem þeir sem eiga að skammast sín, kunna ekki að skammast sín. Annað hvort skilja ekki hvað þeir gerðu rangt - sem er nógu slæmt, - eða að þeir láta eins og ekkert sé. Ég veit ekki hvort er verra. 

 

Hvar er sú tign sem finnst í þeirri auðmýkt að biðja afsökunar á eigin afglöpum? Af hverju virðist nánast engin mannvera skynja eigin áhrif á tilveruna í kringum sig? Það er eins og fólk fatti ekki hvað hver einasta manneskja hefur mikil og djúp áhrif i samfélaginu. Og þá meina ég ekki bara með atkvæði í þjóðaratkvæðagreiðslu. 

Skömmin nær ennþá lengra aftur. Sjálfstæðisflokkur og Framsónarflokkur eiga jafn mikið i þessari miklu skömm. Og enginn þeirra skammast sín, því þetta er ekki venjulegt fólk. Þetta er fólk sem þráir athygli og völd heitar en nokkuð annað, og virðist nákvæmlega sama um allt sem á vegi þeirra verður. Það er dapurlegt að sjá slíka fávisku við völd.

Íslensk stjórnmálaöfl hafa glatað trúverðugleika sinum. Samt eru stjórnmálamenn beðnir um álit af fjölmiðlum, eins og þeir séu allt í einu orðnir fulltrúar stóra sannleiks, eina ferðina enn.. Er ekki eitthvað bogið við þetta?

Ísland vann Icesave-málið

The Hobbit: An Unexpected Journey (2012) *****

 

"The Hobbit: An Unexpected Journey" er stórgóð skemmtun fyrir alla þá sem komnir eru á táningsaldur í fjölskyldunni. Eins og flestum ætti að vera kunnugt, er þetta fyrsta kvikmyndin af þremur sem unnin er úr skáldsögunni "The Hobbit" eftir J.R.R. Tolkien. Ég hef lesið bókina minnst fimm sinnum og var meira en sáttur við hvernig Peter Jackson tók á efninu. Aftur tekst honum að grípa andrúmsloftið sem ég hafði ímyndað mér við lestur bókarinnar, og bætt við atriðum sem aðeins auka við gildi sögunnar, en draga ekki úr henni.

Kvikmyndin fer frekar hægt í gang, rétt eins og bókin, og fannst mér það ágætis tilbreyting frá stanslausum hasar. Samt var hvert einasta atriði gott og áhugavert á sinn hátt. 

Gandalf (Ian McKellan) býður hobbitanum Bilbo Baggins (Martin Freeman) í ferðalag ásamt þrettán dvergum í leit að heimili, en fyrir 60 árum hafði drekinn Smaug hrakið dvergana úr ríki sínu og varðveitir nú fjársjóð þeirra. Leiðtogi dverganna, Thorin Oakenshield (Richard Armitage) hefur heitið því að finna dvergunum heimili á ný, en til að það verði mögulegt þarf að stela einum grip úr fjársjóði drekans. Til þess verks hefur Bilbo verið ráðinn.

Á leiðangri sínum mæta félagarnir fjölmörgum ógnum, og þá sérstaklega frá orkum og vörgum, goblum, tröllum, risum, og einhverri enn stærri ógn sem lúrir einhvers staðar á bakvið alla illskuna sem hetjurnar berjast gegn. Það má alls ekki gleyma Gollum (Andy Serkis), en Serkis kemur með magnaða túlkum á hinni ólánsömu skuggaveru, sem hefur verið þróuð enn meira með þrívíddartækni en áður hefur sést.  

Eftir að hafa fylgst svolítið með gagnrýni á Hobbitanum, var mér hætt að lítast á blikuna. Gagnrýnendur höfðu sumir hverjir hakkað hana í sig. Ég fór samt í bíó með fjölskylduna, enda fengið margar ánægjustundir úr bókum Tolkien, og "Lord of the Rings" þríleiknum. Við fengum öll eftirminnilega skemmtun út úr þessari og hlakkar til að sjá þá næstu jólin 2013.

Ef einn galli var á myndinni, ef galla má kalla, er skýrleiki hvers einasta ramma. Áhorfið var svolítið eins og að horfa á LED flatskjá, nema bara í þrívídd. Þetta venst hins vegar fljótt, og engin ástæða til að fara á límingunni vegna slíkra tæknilegra mála. Leikstjórinn tók þá ákvörðun að prófa tækni þar sem teknir eru upp 48 rammar á sekúndu, í stað 24. Þetta virkar vel í þrívídd. Peter Jackson útskýrir sjálfur ástæðurnar fyrir þessari ákvörðun á Facebook síðunni 48 Frames Per Second.

Skammarleg vinnubrögð í kvikmyndafrétt: Mogginn kominn með falleinkunn á áreiðanleikaprófinu

Umfjöllunin er léttvæg, tengd blaðamannafundi um kvikmyndina "West of Memphis", en Peter Jackson er einn af 12 framleiðendum hennar. Skiljanlega vildi hann ekki ræða um "The Hobbit" sem hann leikstýrir sjálfur, enda umræðuefni fundarins allt annað. Það eina sem hægt er að álykta út frá greininni er að höfundur hennar hafi sterka skoðun á skiptingu "The Hobbit" í þrjá hluta. Hins vegar kemur ekki í ljós þegar fréttin er lesin hver höfundur hennar er, og þegar nánar er skoðað, kemur í ljós að fréttin hefur verið þýdd af erlendum miðli og upprunalega skrifuð af nafnlausum bloggara sem skrifar í "Inquirer Entertainment".

Fyrst:   

Kvikmyndagerðarmaðurinn Peter Jackson forðaðist að svara spurningum um ákvörðun hans að skipta Hobbitanum upp í þrjár myndir. Hann hefur verið harðlega gagnrýndur fyrir þá ákvörðun sína en bók J.R.R. Tolkiens Hobbit er 300 blaðsíður að lengd.

Að segja Jackson hafa "forðast" að ræða um skiptingu Hobbitans upp í þrjár myndir er villandi, enda fjallaði fundurinn um allt aðra kvikmynd.

Að segja Jackson hafa verið harðlega gagnrýndan fyrir þá ákvörðun sína að skipta Hobbitanum upp í þrjár kvikmyndir er vafasöm fullyrðing, og væri áhugavert að sjá vitnað í heimildir tengdar þessu, enda er upplifun mín allt önnur. Kvikmyndaáhugamenn og þeir sem hafa gaman af Hobbitanum og heimi Tolkien hafa einmitt fagnað því að kvikmyndin verður að þríleik. Það er einmitt nóg efni í bókinni til að myndin verði að þremur kvikmyndum.

Fyrsta kvikmyndin yrði þá um upphaf ferðarinnar, og þegar Bilbó og félagar kljást við risavaxnar kóngulær, þrjú tröll, Gollum og hringinn, orka og eltingarleik við þá. Næsta kvikmynd getur fjallað um drekann Smaug, og sú þriðja um styrjöld sem brýst út á milli fimm herja, og er reyndar gerð lítil skil í bókinni en hefur mikið efni á bakvið sig. Það er ekki fjöldi blaðsíðna sem skiptir öllu máli, heldur hversu ríkt efni felst í sögunni.

Í Wired er gagnrýninni gerð ágætis skil í greininni  The Hobbit Trilogy Announcement Gets Mixed Reviews, en sé leitað lengra, eins og á umræðuborði IMDB, þá koma fram jákvæðari sjónarmið. Yfirleitt taka kvikmyndaáhugamenn þann tón að rétt sé að treysta á kvikmyndagerðarmanninn og bíða með gagnrýni þar til kvikmyndirnar hafa verið sýndar. Það er fullsnemmt að gagnrýna slíkar ákvarðanir. Það má vel vera að myndirnar verði betri eða verri vegna skiptingarinnar, en það er útilokað að vita nokkuð um það á þessu stigi málsins. 

Og nú það sem pirrar mig við þessa "frétt": 

Á blaðamannafundinum var tekið fram að Jackson myndi ekki svara neinum spurningum sem ekki tengdust kvikmyndinni West of Memphis sem hann leikstýrir og er frumsýnd í Toronto. Johnny Depp leikur aðalhlutverkið í þeirri mynd.

Í fyrsta lagi leikstýrir Peter Jackson ekki "West of Memphis" heldur er einn af framleiðendum kvikmyndarinnar. Þar að auki leikur Johnny Depp ekki í myndinni. Þetta má sjá með því að fletta upp IMDB síðu myndarinnar hérna.

Hvort að hobbitar séu sambræðingur dverga og manna er svo önnur saga sem aðdáendur Tolkiens mega rífast um til enda veraldar, mín vegna. 

Hvernig stendur á svona slakri blaðamennsku?

Annað hvort hefur höfundur þýtt "fréttina" beint upp úr einhverri annarri grein, sem einnig var illa skrifuð, eða samið sína eigin grein án þess að athuga heimildir. Það er dapurlegt þegar fréttir eru birtar og þær eru ekki sannar. Það grefur undan fjölmiðlinum sem stendur á bakvið fréttina. 

Hugsanlega er staða fjölmiðla á Íslandi orðin svo slök, að fagmennskan sé að hverfa. Það eru margar vísbendingar sem gefa það í til kynna. Sérstaklega er sorglegt að horfa upp á að blaðamenn séu ofsóttir með málsóknum vegna skrifa sem byggja á staðreyndum, sem þeim er bannað að nota af annarlegum ástæðum. Getur verið að ekki sé lengur litið á staðreyndir sem grundvöll frétta, heldur að "réttar skoðanir" séu taldar áreiðanlegri, og kannski öruggari fyrir blaðamanninn og fjölmiðilinn? Er sannleikurinn orðinn að léttvægu aukaatriði?

Við vinnslu þessarar greinar, ákvað ég að rannsaka uppruna fréttarinnar og gúgglaði "Peter Jackson Hobbit Johnny Depp". Það tók mig fimm sekúndur að finna þessa "frétt". Ljóst er að upprunalegi textinn hafði þessar staðreyndarvillur, og að blaðamaður Moggans þýddi þær hrátt og birti án þess að hafa vit á málinu eða athuga staðreyndir. 

Skammarleg vinnubrögð þó að viðfangsefnið hafi verið léttvægt.

Eru svona vinnubrögð einnig látin viðgangast í alvarlegri fréttum? Þetta hefur orðið til þess að nú flokka ég áreiðanleika frétta hjá Mogganum ekki lengur sem C (frá A-D). Ég neyðist til að lækka áreiðanleikastuðul Moggans niður í D. Áður var hann í C. 

Því miður veit ég ekki um neinn íslenskan fjölmiðil sem hefur A eða B í áreiðanleika. Kannski RÚV?

 

Peter Jackson avoids talk about ‘The Hobbit’

TORONTO – Filmmaker Peter Jackson avoided questions on Saturday about his decision to split J.R.R. Tolkien’s 300-page fantasy novel “The Hobbit” into three feature length films, amid growing fan criticism.

The director of the epic “Lord of the Rings” trilogy said the decision to make three films was possible because of the extended appendices in that novel, in which Tolkien adds details of the Middle Earth fantasy world that provides the setting for “The Hobbit.”

But during a press conference in Toronto, a moderator told the public that Jackson would not take any questions unrelated to “West of Memphis,” a film he directed and starring Johnny Depp that was premiering in Canada.

Jackson spoke via Skype.

Subsequent calls to Jackson’s publicists were not returned.

Tolkien fans claim that Jackson is seeking to cash by dragging out stories into several films to reap more box office revenue, or has run out of new ideas.

In a similar trend, “Harry Potter” turned the seventh and final of the novel series – “Deathly Hallows” – into two separate movies, and continued with the “Twilight” and “The Hunger Games” franchises.

Tolkien himself has been derided as a writer in need of a cutthroat editor.

“Lord of the Rings,” written between 1937 and 1949 as a sequel to “The Hobbit,” was originally intended by Tolkien to be one book, but his publisher insisted on releasing it as three tomes for economic reasons.

The three Hobbit films are entitled “An Unexpected Journey,” “The Desolation of Smaug” and “There and Back Again,” and released between December 2012 and July 2014.

 

Neitaði að tjá sig um Hobbit

Má óska eftir kynningarþáttaröð fyrir forsetaframbjóðendur og kjósendur á RÚV þar sem jafnræðis er gætt?

 

 

Á þessu stigi veit ég ósköp lítið um forsetaframbjóðendur og val mitt sjálfsagt samkvæmt því. Mér finnst þau ekki fá vettvang til að tjá sig opinberlega á nógu skýran hátt, þar sem þau þyrftu að svara erfiðum og óundirbúnum spurningum, ekki bara frá fréttamönnum, heldur frá fólki utan úr bæ. 

Það væri gott að byrja á a.m.k. einum sjö klukkutíma löngum þætti sem dekkar heilan vinnudag, þar sem frambjóðendur eru spurðir spjörunum úr, og þar sem þau þyrftu að svara öllum þeim spurningum sem berast, og eru sómasamlega bornar fram, ekki bara þeim spurningum sem fjölmiðlamönnum finnst bestar.

Nái frambjóðendur ekki að svara öllum spurningunum á einum degi, þá er bara að halda áfram næsta dag, og svo koll af kolli, þar til við þekkjum þetta fólk. Tæknilega ætti þetta að vera frekar létt mál, og málefnalega er þetta nauðsynlegt.

Það litla sem ég veit um frambjóðendur, enda hef ég ekki náð að kynna mér almennilega hver þau eru, enda hefur ekki verið skapaður almennilegur vettvangur fyrir þetta góða fólk, nema kannski Þóru, sem fær fáránlega mikla athygli frá fjölmiðlum.

• Ólafur Ragnar: hefur hlustað á þjóðina meðan þingið brást
• Andrea: hefur unnið magnað starf fyrir Hagsmunasamtök heimilanna
• Ari Trausti: fjölmiðlamaður 
• Þóra: fjölmiðlakona 
• Ástþór: frumlegur og uppátækjasamur frambjóðandi - kann að vekja athygli, þó ekki alltaf honum sjálfum til framdráttar
• Herdís: doktor í lögfræði
• Hannes: hefur búið í Noregi, lært stjórnunarfræði

Ég vil helst sjá slíkan þátt með góðum fyrirvara, sem gefur fólki gott tímarúm til að kynnast þessu fólki frá því takmarkaða sjónarhorni sem slíkir þættir geta gefið, ég vil sjá slíka þætti vel gerða, þar sem hver frambjóðandir fær skammtaðan tíma til að svara spurningum, og síðan setja þau í hóp þar sem virkilega erfiðum spurningum er slengt fram.

 

Bið ég um mikið?

Sjaldgæf snilld: The Avengers (2012) *****

Það er ekki oft sem myndir ná fullu skori hjá mér. Minnir að Avatar hafi verið nálægt því. En "The Avangers" slær ekki eina einustu feilnótu, byggir á persónum sem hafa verið á kreiki í marga áratugi, og nær að vera frábær skemmtun. Þetta er ein af þessum sýningum þar sem þú ferð út úr fullum sal og allir í kringum þig ljóma af ánægju. Ekki síðan ég sá "Borat" með vinnufélögunum um árið hef ég heyrt jafn marga hlæja í bíó.

Josh Whedon, maðurinn á bakvið "Buffy The Vampire Slayer", "Angel", "Firefly", "Serenity" og "Dollhouse", sem einnig skrifaði handritið á bakvið "Toy Story" og "Alien Resurection" hefur unnið þrekvirki með "The Avengers". Hann gerir nákvæmlega það sama og hann hefur gert alla tíð gert, gefur hverri einustu persónu það mikla athygli og sýnir þær í þannig ljósi að þér getur ekki annað en líkað við þær, og byggir þær upp á skondnum samtölum, samskiptum og slagsmálum.

"The Avengers" er litrík og í hinni er gríðarlega mikill hasar, en húmorinn er mesti styrkleiki hennar. Öllum aðalpersónum eru gerð góð skil, oftast betri en í fyrri myndum. Eina persónan sem virkar frekar litlaus í þessum stóra hópi er Nick Fury í meðförum Samuel L. Jackson, sem því miður er líkari Mace Windu úr "Star Wars" heldur en Jules úr "Pulp Fiction". Thor, Loki, Hulk, Black Widow, Captain America, Iron Man, Hawkeye og Agent Coulson eiga öll eftirminnileg augnablik. 

Söguþráðurinn er sá að Loki, hinn bitri norræni guð, hefur þörf til að ná völdum einhvers staðar í heiminum, þar sem honum mistókst að ná völdum í Ásgarði, ákveður að ná heimsyfirráðum yfir jörðinni. Hann gerir samning við herskáar geimverur og finnur leið til að opna hlið sem gerir þeim kleift að ráðast á jörðina með stuttum fyrirvara. Til að gera þessa árás mögulega þarf Loki á orkukubbi að halda sem er í vörslu S.H.I.E.L.D. og tekst honum að ná þessum kubbi. 

Verður það til þess að Nick Fury, stjóri S.H.I.E.L.D. sem er einhvers konar hátækni njósnasamfélag fyrir Bandaríkin, kallar á aðstoð ofurhetjanna sem hann hefur rekist á í gegnum tíðina. 

Af öllum ofurhetjunum í myndinni er ein þeirra sem heppnast langbest. Það hafa þegar verið gerðar um hana tvær kvikmyndir, sú fyrri leikstýrð og Ang Lee með Eric Bana í titilhlutverkinu, afar misheppnuð, og sú seinni með Edward Norton í hlutverkinu, mun betri en sú fyrri en samt engin snilld, og nú loksins tekst Mark Ruffalo að gera Hulk verulega góð skil, með sama húmor og birtist í teiknimyndasögunum sjálfum. Samskipti Hulk við Loka eru óborganleg.

Ég ætla ekki að blaðra meira um þessa mynd. Þetta er ein af þessum myndum sem þú verður að sjá í bíó. Hún er á svipuðum gæðaskala og upphaflegu "Star Wars" myndirnar og "Lord of the Rings", og slær þeim jafnvel við.

Skelltu þér í bíó og taktu með þér góðan vin eða fjölskyldumeðlim. Ég bauð konu minni og börnum; þau margþökkuðu fyrir sig og gátu varla hætt að tala um myndina. Þeim fannst hún öllum frábær. 

Þetta gerist sjaldan.

Viltu verða milljarðamæringur?

Formúlan er sáraeinföld. Þú þarft græðgi. Þú þarft samviskuleysi. Þú þarft að sjá lífið á sama stigi og dýralíf. Heimspeki og siðfræði henta þér ekki. Slík dýpt er gagnslaus. Eða það heldur þú þar til spilaborgin hefur hrunið.

Þú þurftir ekki mikið. Klink til að stofna fyrirtæki og skort á siðferðisvitund. Síðan endurtókstu leikinn eins oft og þig langaði til. Reyndar þekktir þú kannski líka rétta fólkið til að toga í réttu spottana, og til að passa upp á að glæpurinn stæðist íslensk lög, því varla viltu láta nappa þig fyrir þjófnað eða rán á heiðbjörtum degi?

Skref eitt: Þú stofnar fyrirtæki. Það er ekkert mál að stofna fyrirtæki. Þú borgar eitthvað smáræði til að það sé mögulegt og svo finnurðu upp eitthvað nafn. Það getur verið hvað sem er. Segjum að tilgangur fyrirtækisins sé fjármögnun.

Skref tvö: Þú skrifar niður viðskiptahugmynd. Eða færð einhvern til að skrifa hana fyrir þig. Eða skrifar kannski hálfa setningu eins og "stofna netverslun". Til dæmis viltu stofna fréttasíðu á netinu, verslun í Danmörku, Þýskalandi, Bandaríkjunum, nefndu það. Það getur verið hvað sem er. Þú þarft aðeins að sýna fram á að þú þurfir lán og ætlir að borga það til baka, hvort sem þú ætlar í raun og veru að borga það til baka eða ekki. Þú ert þannig innrétt manneskja að ábyrgðin verður aldrei þín, heldur munt þú selja ábyrgðina í hendur fyrirtækinu sem þú hefur stofnað. Þú verður aldrei gjaldþrota vegna fyrirtækisins, það tryggja íslensk lög, hins vegar verður fyrirtækið örugglega gjaldþrota. Þú þarft bara að passa að það skaði engan beint.

Hafir þú siðferðisvitund og sért heilindismanneskja, munt þú aldrei geta framkvæmt þetta. Sértu hinsvegar lásýkarakter án siðferðisvitundar sem sérð græðgi sem eitthvað eðlislægt manneskjunni og að lífið snúist um ekkert annað en hver vinnur og hver tapar, (það er ekki ólöglegt að vera svoleiðis, aðeins dapurlegt og skaðlegt samfélaginu eftir því sem viðkomandi hefur meiri áhrif); þá slærðu til og tekur lán upp á einhverjar milljónir, eða einhverja milljarða komist þú upp með það. 

Þetta með milljarðana virðist auðveldara þegar þú hefur hitt fólk af sama sauðahúsi, sem stofnar fyrirtæki í sama tilgangi, til að taka lán og borga þau aldrei til baka, eða með öðrum orðum, búa til peninga sem samfélagið þarf að tryggja. Þú getur þá fengið lán til að kaupa fyrirtæki félaga þinna, og búa þannig til samsteypu. Síðan geturðu með samsteypu fyrirtækja tekið miklu hærri lán til að kaupa ennþá stærri fyrirtæki, og þá jafnvel fyrirtæki sem hafa raunveruleg gildi á bakvið sig: starfandi fólk, vinnslu, góðar hugmyndir, og svo framvegis. 

En þér er sama um það. Þegar þú hefur hitt á svona gott fyrirtæki, þá geturðu einfaldlega fært allan peninginn úr öllum hinum fyrirtækjunum, skúffufyrirtækjunum, yfir í þetta virkilega góða fyrirtæki. Svo læturðu hin fyrirtækin sem skulda öll lánin fara á hausinn, en passar að það séu engin tengsl milli þeirra og fyrirtækis þíns sem fékk allan peninginn.

Að sjálfsögðu tekurðu út vænan arð árlega, frá öllum fyrirtækjunum, þó að innkoman sé ekkert annað en lán, en fyrir þann sem ætlar aldrei að borga til baka, er lán að sjálfsögðu ekkert annað en hreinn gróði.

Að lokum selurðu góða fyrirtækið og kemur öllum peningunum fyrir í nýju fjárfestingafyrirtæki sem aldrei hefur tekið lán, er skuldlaust og hreint, síðan kemurðu peningunum fyrir í einhverri skattaparadísinni á Tortola, á einhverri aflandsey, eða einhversstaðar í fjandanum, og eyðir því sem eftir lifir í að kaupa fyrirtæki sem geta verndað mannorð þitt: fjölmiðla, lögfræðiskrifstofur, ráðgjafafyrirtæki, banka, fjarskiptafyrirtæki, endurskoðunarfyrirtæki, verslanir, lykilfólk í stjórnmálaflokkum, flugvélar og skip, og svo framvegis; allt sem getur verndað þig og gert lífið ódýrara og öruggara gagnvart öllum þeim heimskingjum sem þú hefur stolið frá, löglega. Þú lifir lífinu eins og kafbátur á flótta.

Þú hefur grætt ógurlega mikið. Kostnaðurinn hefur hins vegar óvart komið í bakið á þér. Atvinnuleysi eykst. Fjölskyldur tapa heimilum sínum. Fólk tekið eigið líf. Fjölskyldur sundrast. Gamlir vinir hata þig. Gott fólk fyrirlítur þig. Nema sumir sem elska þig fyrir smá styrki. Fólk flýr land sitt. Heiðarlegt og skynsamlegt fólk verður gjaldþrota á þinn kostnað. Hörmungar steypast yfir þjóð þína, og ekki aðeins þjóð þína, heldur allan heiminn, því félagar þínir af sama sauðahúsi koma allsstaðar frá, og hafa allsstaðar leikið sama leikinn. Stolið frá almenningi og síðan flúið út í buskann. 

Hins vegar fer þetta "út í buskann" sífellt smækkandi, því sífellt fleiri átta sig á svikamyllunni, og verða sífellt grimmari gagnvart þeim sem hlunnfóru þá, sem þýðir að þú verður að kaupa þér aukið öryggi, múra þig inn, hætta að lifa í samfélagi með öðru fólki sem ekki er eins og þú. Og svo þegar þú hættir að geta grætt af samfélaginu, verður þú að græða af þeim sem gerðu eins og þú. Sá leikur getur verið hættulegri. Tundurskeyti í djúpinu.

Og þú áttar þig loks á að svona líf er ekki þess virði að lifa því. En þá er það orðið of seint. Þú hefur sokkið of djúpt. Það er engin leið upp á yfirborðið aftur. 

Kafbáturinn fellur saman vegna þrýstings úr djúpinu og skorts á súrefni.

Innanfrá.

Hvernig liti heimurinn út án trúarlegra bygginga?

Trúarbrögð koma mér oft á óvart, ekki vegna þess að ég dýrka þau, heldur vegna þess að stundum átta ég mig á að þau varðveita margar af fegurstu hliðum mannssálarinnar, eins og þá að varðveita minningu þeirra sem fallnir eru frá og gefa fólki næði til að vera með þessu fólki, einhvernvegin, þó að það sé farið. Svo er arkitektúrinn oft magnaður.

 

Það er eitthvað sem heillar mig við byggingar sem tengjast átrúnaði. Ekki ríkidómurinn á bakvið flestar þeirra, heldur alúðarvinnan sem á finna í handverkinu, skilaboðin sem felast í strúktúrnum og sögurnar sem þessar byggingar geyma. Í fyrra las ég tvær bækur eftir Ken Follet um líf fólks sem kemur að byggingu kirkju í skálduðu bresku þorpi, og endurvakti það áhuga sem hefur lengi blundað í mér, en ég hef samt ekki veitt neina sérstaka athygli. Til dæmis heimsæki ég ekki borgir með þá hugmynd að heimsækja kirkjur, að minnsta kosti ekki meðvitaða, en þegar ég hugsa til baka, þá eru þessar byggingar meðal þeirra sem vekja mesta athygli mína.

Á ferðum mínum hafa fimm heilagar byggingar vakið nógu mikla athygli hjá mér til þess að ég hafi farið inn í þær og gleymt mér þar algjörlega. Það eru þessar:

1. Skálholtskirkja, Íslandi

 

Fór í sumarbúðir í Skálholt sex ára þar sem hvað eftir annað var hrædd úr mér líftóran, með heimsókn í hin frægu göng og með ansi líflegum tröllasögum. Fór einnig með söngglöðum vinum eitt sinn í Skálholt, þau voru í kór, ekki ég. Fór einnig í eftirminnilega námsferð með Þorsteini Gylfasyni og fleiri heimspekingum, þar sem ég skrifaði ritgerð um sköpun. Þótti gaman að ræða við Þorstein um hana eftir að hafa skrifað hana, enda botnaði hann ekkert í þessum furðulegu pælingum mínum. Sagði að þetta yrði sjálfsagt skýrara með tíð og tíma.

 

 

 

2. Hallgrímskirkja, Íslandi

 

Ég er Reykjavíkurbarn, kirkjan hefur verið eitt helsta kennileiti borgarinnar frá því ég man eftir mér. Man þegar ég fór efst í turninn. Þótti það flott. Því miður eru ekki allar minningar frá þessari kirkju góðar minningar.

 

 

 

3. Gullna musterið í Bangkok

 

Heimsótt í útskriftarferð FB. Gat ekki slitið mig frá myndunum á veggjum musterisins. Var skammaður af verði fyrir að fara á skónum inn í musterið til að sjá hinn gullna Búddha.

 

 

 

4. Kirkjan í Puebla, Mexíkó

 

Bjó þrjú ár í borginni. Sagan um kirkjubjöllurnar er eftirminnileg, en sagan segir að verkamenn hafi verið ráðþrota um hvernig koma ætti bjöllunum upp í turninn og farið heim að kvöldi þar sem bjöllurnar hvíldu á jörðinni, en um nóttina áttu englar að hafa komið bjöllunum upp í turninn og gert verkamönnunum lífið léttara næsta dag. 

 

 

 

5. Chichen Itza, Yucatan, Mexíkó 

 

Bjó þrjú ár í Merida, nálægri borg. Píramídinn er helgaður hinum forna guði Kuculcan. Heimsótti oft hinar fornu rústir Maya.

 

 

 

6. Trúarbyggingarnar sjö við torgið í Kecskemét, Ungverjalandi 

 

Keyrði frá Noregi til Ungverjalands á mínum litla Nissan Micra síðustu páska. Sá margt fallegt. Kom mér á óvart að sjá sjö trúarbyggingar við sama torg, tákn um virðingu fyrir ólíkum lífsskoðunum.

 

 

7. Kirkjan í Budapest, Ungverjalandi

• Bara awesome!

 

 

 

8. Notre Dame í París

 

Fjölskylduferð til Parísar og Disneyland í fyrra. Notre Dame stóð samt upp úr. Það er eitthvað við það að ganga þarna um og ímynda sér hringjarann og hvar Victor Hugo hefur valið sér að setjast niður og sjá fyrir sér ævintýrin.

 

 

 

9. Tvíburaturnarnir í New York

 

Var við nám í New Jersey. Tvíburaturnarnir alltaf sýnilegir. Mér datt í hug að þeir væru musteri fyrir peninga, en fátt virðist heilagra í heiminum þessa dagana en peningar. Fjármálum heimsins hafði að mestu verið stjórnað frá þessum turnum, þar til hryðjuverkamenn sprengdu þá árið 2001.

 

 

 

10. Laugardælakirkja og leiði Fischers

 

Hinn ágæti félagi minn, Einar S. Einarsson, kveikti svolítið í mér um daginn þegar hann bauð mér og mínum liðsfélögum til minningarathafnar í Laugardælakirkju um Bobby Fischer. Ég var algjörlega heillaður af þeirri alúð og vináttu sem Einar sýndi meistaranum sem hafði verið duglegur við að hrinda frá sér vinum, enda virðist hann hafa verið af þeirri gerð að hann vildi helst vera einn og í næði við lestur misgóðra bóka. Hluti af minningarathöfninni var að heimsækja leiði Fischer, og hlusta á tvö eftirlætislög hans. Það var svolítið sérstakt augnablik að sitja þarna með skákfélögum mínum og hlusta á "My Way" með Sinatra og "Green Green Grass of Home" með Tom Jones. Minning meistarans er haldið í heiðri.

 

 

 

Mér þætti gaman að kíkja til Rómar, Moskvu og Indlands, ekki bara til að sjá þessar byggingar, heldur einnig upplifa menninguna sem lifir í kringum þær.

Myndir: víða af netinu. Smelltu á textann til að sjá vefsíðuna þar sem ég fann viðkomandi mynd.