Hvað langar þig að verða þegar þú verður stór?

“Við skulum meta mikils og elska ellina, því hún er full af ánægju ef maður kann að njóta hennar. Bestu ávextirnir hafa náð fullum þroska.” - Seneca

Það er auðvelt að dýrka æskuna og gleyma því hversu dýrmæt eldri árin geta verið. Þegar við erum ung vinnum við af krafti við að læra og síðan nýta þeirrar þekkingar og skilnings sem við höfum aflað okkur til að byggja okkur framtíð. 

Við reynum að uppfylla allar okkar grunnþarfir, og það getur tekið töluverðan tíma. Við höfum kraft til að vinna á meðan okkur skortir þroska, það er ekki fyrr en við erum að fullu þroskuð sem við þurfum ekki lengur að vinna - þá er kominn tími til að njóta lífsins til fullnustu, með þeim hætti sem hver maður hefur undirbúið sig. 

“Hvað ætlar þú að verða þegar þú verður stór?” er algeng spurning í leikskóla og fyrstu árum grunnskóla. Margir vilja verða slökkviliðsmenn eða læknar, löggur eða kennarar, kannski vinna í fiski eða við gatnagerð. 

Þegar við höfum fundið okkar starfsferil og unnið störf okkar í einhver ár, hvernig væri þá að spyrja þessarar spurningar aftur. “Hvað ætlar þú að verða þegar þú verður stór?” 

Ég veit fyrir mitt leyti að mig langar að ferðast um heiminn, mig langar að skrifa, mig langar að hugsa, mig langar að læra svo lengi sem ég lifi, mig langar að elska fólkið í kringum mig, og mig langar að gefa af mér eins mikið og ég get.

Hvort ætli sé betra eða verra fyrir tveggja ára barn? Að eiga hrokafullan og ungan föður sem hugsar ekkert um það eða auðmjúkan og aldraðan föður sem kann að meta tímann með barni sínu?

Hvað um þig? Hvað langar þig að verða þegar þú verður stór?

 

Mynd: The Common Reader

 

Áskorun að ala upp ungt barn 73 ára

Af hverju er gott að fagna því sem vel er gert?

„Það er í samræmi við náttúruna að sýna vinum okkar ástúð og að fagna góðum árangri þeirra, rétt eins og hann væri okkar eigin. Því ef við gerum þetta ekki mundi dyggðin, sem styrkist aðeins með því að beita henni, dvína og hverfa úr okkur. — Seneca

Gærdagurinn var svolítið sérstakur. Rafmagnið gaf sig á Suðurnesjum og því brunuðum við konan úr Grindavík í Kópavoginn til að fylgjast með leiknum gegn Suður Kóreu. Þar tók við að kveikja á sjónvarpstæki og stilla á RÚV, sem var miklu flóknara heldur en að ýta á einn takka. Við þurftum að átta okkur á hvernig ýmis tæki spila saman til að láta þetta ganga upp, og þegar ég var á endanum að gefast upp, birtist ekki þá frænka mín sem bjargaði málunum, og kvaddi með orðunum: “Þú slekkur svo á sjónvarpinu með að ýta á rauða takkann.”

Það var mikill fögnuður að geta séð seinni hálfleik í leiknum, sem Íslendingar unnu auðveldlega, og við fögnuðum hverju marki sem hvert gat gefið krónu afslátt til bensínkaupa í dag. Mér fannst gaman að sjá hóp af sjö drengjum dansa á áhorfandapöllunum sem höfðu málað ÍSLAND á brjóstkassa sína og svo bætt við einu upphrópunarmerki, sjálfsagt til að tryggja að allir gætu verið með. Þetta fannst mér gaman.

Ekki var verra að Íslendingar unnu leikinn með tólf marka mun, en það allra fallegasta var að sjá hvernig bæði leikmenn og áhorfendur fögnuðu sigrinum eftir að leiknum lauk. Áhorfendur sungu lagið “Ég er kominn heim” og það skemmtilega gerðist að leikmenn urðu að áhorfendum sem fögnuðu fólkinu í stúkunni og áhorfendur að leikmönnum sem dönsuðu og fögnuðu innilega. 

Það að fagna þegar einhverjum gengur vel telst til dyggða, enda hefur þessi fögnuður ekki aðeins góð og hvetjandi áhrif á þann sem vann sigurinn, heldur einnig á þann sem fagnar sigrinum. Með því að fagna erum við að þjálfa kærleiksvöðva í sálarlífi okkar og eftir því sem við fögnum og hrósum meira, því ríkari verðum við sjálf af kærleika og þakklæti, svo framarlega sem fögnuðurinn er framkvæmdur af einlægni, og aðrar dyggðir ennþá yfirsterkari löstum í okkar sálarlífi. 

Fyrst verið er að tala um fögnuð sem dyggð, þá má velta fyrir sér hver andstæða hans er og hvaða áhrif hann hefur á bæði þá sem verða fyrir honum og sálarlífi þess sem gefur hann frá sér. Andstæða fagnaðar er gagnrýni, og þá erum við ekki að tala um gagnrýna hugsun - sem er allt annað fyrirbæri, heldur stingandi gagnrýni sem lýsir kannski frekar tilfinningunni öfund en gleði; en sömu aðstæður geta vakið þessar ólíku kenndir í ólíkum manneskjum.

Á meðan fögnuður hjálpar okkur að kveikja ljósin í eigin sál er gagnrýni dugleg að slökkva þessi ljós. Bæði er hún tilgangslaus eftir sigur, er leiðinleg áheyrnar, þar að auki er hún skaðleg þeim sem ber hana á borð, því hún eykur aðeins á þessa öfund og leiðindi sem einstaklingurinn finnur fyrir. Reyndar er gagnrýni gagnrýninnar vegna einnig vita gagnslaus þegar lið tapar, en gagnrýni sem hefur uppbyggingu og aukinn skilning sem markmið er hins vegar allt annað fyrirbæri sem ber að fagna í sjálfu sér.

 

Mynd: mbl.is

Mikil gleði þegar sætið í milliriðli var tryggt

Hvernig gerir tap okkur betri eða verri?

„En dauði og líf, heiður og skömm, sársauki og ánægja — allt þetta kemur jafnt fyrir góða menn og slæma, sem gerir okkur hvorki betri né verri. Þess vegna eru þessir hlutir hvorki góðir né illir." -Markús Árelíus, Hugleiðingar Bók 2, grein 11

 

Í gær horfði ég á leikinn. Íslendingar spiluðu fyrri hálfleikinn af stakri snilld og voru komnir fimm mörkum yfir gegn Ungverjum í hálfleik. Draumurinn hélt svo áfram í seinni hálfleik þar til slæmi kaflinn kom og hætti aldrei. Það var eins og liðið hefði dáið. Þeir höfðu kannski sprengt sig með snilldinni í fyrri hálfleik. Mistök sem sáust varla í fyrri hlutanum urðu algeng í þeim seinni og andstæðingurinn, eins og náttúruafl, sýndi enga miskunn og refsaði fyrir hvert einasta feilspor. 

Tapið sem slíkt var ekki skemmtileg upplifun, en í sjálfu sér er það hvorki gott eða illt, frekar en lífið og dauðinn, heiður og skömm, sársauki og ánægja; þó að vissulega lítur út fyrir að strákarnir okkar hafi upplifað dauða, skömm og sársauka í þessu tapi.

En rétt eins og dauðinn getur gefið lífinu tilgang, með öflugu hugarfari, þá geta þessar sterku tilfinningar verið notaðar sem viðmiðun fyrir framtíðina, áminning um það sem getur gerst og það sem mun einhvern tíma aftur gerast. Ósigur, svo framarlega sem við lifum hann af, er ekki algjör útrýming - lífið er ekki farið - sálin er ekki farin. Ef við lifum fram á næsta dag og notum þessar tilfinningar af hugrekki og visku geta þær orðið okkur innblástur til að gera ennþá betur. 

Hver lærdómurinn verður er ómögulegt að segja, en hver og einn liðsmaður hlýtur að leita inn á við og spyrja sig hvað hægt er að læra á þessu. Þetta er tækifæri til að skoða sterkar tilfinningar af dýpt, og þegar slíkt tækifæri gefst er vel þess virði að rannsaka þær, og þá er ég ekki að tala um að velta sér upp úr þeim, heldur af skynsemi reyna að skilja þær og það sem þær geta kennt okkur. Að hunsa þær, stinga heyrnartólum upp í eyrun og setja einhverja tónlist á, og stara út í tómið er vita gagnslaust. Að ræða þessa hluti, átta sig á hvað gerðist, skilja af hverju það gerðist, það gefur forsendur til að gera ennþá betur næst.

 

Mynd af heimasíðu HSÍ

Óhressir með viðbrögð íslensku leikmannanna

Af hverju þurfum við dómgreind, heilindi og þakklæti?

“Það eina sem þú þarft er þetta: skýra dómgreind, starfa af heilindum fyrir samfélagið; og þakklæti fyrir það sem að höndum ber.” - Markús Árelíus, Hugleiðingar, 9.6

Markús Árelíus var keisari yfir Rómaveldi, hugsanlega sá besti þeirra allra, en pælingar hans og speki hafa lifað fram til dagsins í dag, enda virtist hann með eindæmum hófsamur og vitur maður, sem vildi til að var keisari. Einn af þeim sem hann tók sér til fyrirmyndar var þrællinn Epíktet, sem bjó í sömu borg og hann einhverjum áratugum áður, en hann fékk aðgang að ritum hans, og þau höfðu djúp áhrif á hann. Hvort það hafi verið vegna skapgerðar Markúsar eða þeirrar visku sem í ritunum bjó verður ekki dæmt um hér, en líklega var það hvort tveggja.

Það er nefnilega mikið af fólki sem kemst til valda á öðrum forsendum en þeirri að hafa góða dómgreind eða framkvæma með heill almennings í huga. Oft eru veigaminni leiðarljós sem ráða för, og þá annað hvort hugsjónir ákveðinnar stjórnmálastefnu eða hagsmunir ákveðins hóps. Þetta tvennt síðarnefnda er sjálfsagt algengara í lýðræðisríkjum, heldur en manngerð þess sem öllu ræður.

Þarna komum við að áhugaverðum fleti. Við virðum lýðræðið fyrir að gefa öllum hluta af valdinu, við fáum öll að kjósa og enginn er yfir lögin hafinn. Stjórnmálamenn eru kosnir til valda, og þó að þeir noti alls konar brellur eins og markaðssetningu og sölutækni, sem er misjafnlega áhrifarík eftir því hversu klárt markaðsfólk er í liðinu og hversu mikinn pening þetta fólk hefur í höndunum, þá virðist það ráða úrslitum hver lítur best út og hver er mest sannfærandi, frekar en endilega hver er besti fulltrúi þjóðarinnar, með bestu dómgreindina og nógu mikið vit til að framkvæma í samræmi við það.

Í lýðræðisríki virðist ekki skipta miklu máli hvort að þeir sem kosnir eru til valda séu hæfir í verkin, stofnanirnar sem þau ráða yfir virðist skipta meira máli, og að stofnanirnar séu þessum kostum gefnar að þar stjórni hæfileikaríkt fólk með góða dómgreind og geti fylgt henni eftir í verki. Þannig þurfa dómstólar, lögregla, útlendingaeftirlit, pósturinn, skólar, samgöngustofa og allar þessar stofnanir að vera vel reknar. Málið er að farið er lýðræðislega að ráðningu fólks og gætt þess að það hafi ekki aðeins þá hæfni sem þarf í starfið, heldur bestu hæfni sem til staðar er meðal landsmanna.

Á tímum Markúsar hefur hann sjálfsagt verið yfirvald yfir slíkum stofnunum og séð til að rétta fólkið fengi réttu störfin, á meðan aðrir keisarar hafa sjálfsagt farið auðveldu leiðina, sem var að velja vini og vandamenn í stjórnunarstöður, sem er reyndar nokkuð sem virðist hafa gerst á Íslandi á síðustu misserum, nokkuð sem almenningur sér sem spillingu því slík hegðun er ekki í anda lýðræðis og almannahags, heldur virðist þarna kominn upp einhver valdahroki sem á meira líkt við óvandaða harðstjórn en heilbrigt lýðræði.

En lýðræðisleg vinnubrögð hljóta að felast í að það skipti ekki máli hvort hinn kosni fulltrúi hafi skýra dómgreind, starfi af heilindum og í samræmi við hana og sýni þakklæti þeim verkefnum sem á vegi hans verða; heldur eru ferlar til staðar sem koma í veg fyrir að einræðistilburðir nái að brjótast fram í lýðræðisríkjum.

Til að svara spurningunni sem fyrst var spurt, þá þurfum við dómgreind, heilindi og þakklæti til að vera manneskja sem lifir og starfar af heilindum, og þannig er best að lifa lífinu.

 

Mynd eftir 3D Animation Production Company frá Pixabay

Af hverju höfum við stundum rangt fyrir okkur?

 

“Þegar einhver vinnur þér skaða, eða talar illa um þig, mundu að hann hegðar sér eða talar út frá þeirri forsendu að það sé það eina rétta í stöðunni. Nú er mögulegt að hann fylgi öðrum forsendum en þær sem þú telur réttar, og heldur að eitthvað annað sé rétt. Þess vegna, ef hann dæmir af röngum forsendum, er það hann sem hlýtur skaða, þar sem hann hefur verið blekktur af eigin skoðun. Ef einhver telur að hið sanna sé ósatt, þá verður sannleikurinn ekki fyrir skaða, heldur sá sem hefur rangt fyrir sér um hann. Með því að fylgja þessum reglum eftir munt þú af auðmýkt geta umborið þann mann sem smánar þig, og svarað þegar svona gerist: ‘Hann hafði þessa skoðun’.” - Epíktet

Það kemur fyrir hjá okkur öllum einhvern tíman að hafa rangt fyrir okkur. Sumir átta sig á því þegar þeim hefur verið bent á það og geta leiðrétt sig. Aðrir átta sig á því en ákveða að halda samt í hið ranga. Enn aðrir átta sig engan veginn og það verður tilviljun háð hvort þeir slysist til að leiðrétta sig eða ekki.

Vont er það hugarfar sem heldur fast í rangar skoðanir, og ennþá verra er það þegar haldið er í slíkar skoðanir þrátt fyrir að vita þær rangar.

Þegar ekki er hlustað á aðrar manneskjur sem hafa ólíkar skoðanir, þá er engin leið til að rétta sig við. Telji maður sig alltaf vita best, er maður dæmdur til að standa röngu megin við sannleikann. 

Það getur verið erfitt að átta sig á að manns eigin skoðun getur verið röng, en auðvelt að átta sig á hvort að maður haldi í rangar skoðanir. Við þurfum að spyrja sjálf okkur hvort við séum að hlusta á þá sem eru á öðru máli en við, hvort við berum virðingu fyrir því sem viðkomandi hefur að segja og hugsar, eða hvort við dæmum slíka manneskju sem ómerka fyrir að hafa aðra skoðun en við sjálf?

Ef við hlustum ekki á hina manneskjuna, þá er sá sem ekki hlustar á rangri leið. Ef við hins vegar hlustum og metum rök annarra, þó að okkur geðjist ekki að þeim í fyrstu, þá erum við á réttri leið. Við höfum ekki alltaf rétt fyrir okkur. Við höfum ekki alltaf rangt fyrir okkur heldur. Þeir sem læra af eigin mistökum munu finna góðan farveg, hinir eru vísir til að villast í eigin þoku.

 

Mynd eftir Steve Buissinne frá Pixabay 

Útilokuð frá fundum og vinnu nefndarinnar

Hver fyllir mæli reiði þinnar?

„Ef einhver reyndi að ná stjórn á líkama þínum og gerði þig að þræl, myndir þú berjast fyrir frelsi. Samt gefur þú alltof auðveldlega hug þinn þeim sem móðga þig. Þegar þú hlustar á orð þeirra og leyfir þeim að ráða yfir hugsunum þínum, gefur þú þeim stjórn yfir þér. - Epíktet

 

Þegar einhver móðgar þig, er reiðin sem þú finnur ólga í brjósti þínu ekki eitthvað sem hin manneskjan kveikti í þér, heldur eitthvað sem þú kveikir sem eigið viðbragð við ytra áreiti. Um leið og þú leyfir þér að reiðast yfir ytra áreiti, þá eru það viðbrögð sem þú velur, hugsanlega vegna þess að þér finnst þau vera hið eina rétta í stöðunni, sama þó að afleiðingin verði sú að þú missir jafnvægið um stund. Það er þá sem þú gefur á þér höggstað.

Undanfarið hefur verið ólga og reiði í íslenskri verkalýðsbaráttu, það hefur ekki farið framhjá neinum. Mörgum finnst ómaklega að sér vegið, að traust sé brotið, að svik hafi verið framin, haldið er fram að samningar séu lélegri en þeir eru. Þetta er vísbending um að reynt sé að reita fólk til reiði, og viðbrögðin sýna að það takist stundum ágætlega. Afleiðingin getur orðið sú að verkalýðshreyfingin missir jafnvægið um stund og gefur á sér höggstað.

Það er þekkt stjórntæki að nota lægsta samnefnarann til að fylkja fólki saman, yfirleitt á móti einhverjum öflum, fólki eða hugmyndum; reita fólk til reiði, gera það svo reitt að það tapar öllum sönsum, geti ekki lengur hugsað skýrt og skynsamlega. Missi jafnvægið.

Sumir stjórnmálamenn hafa notfært sér reiði almennings til að ná völdum, bæði á Íslandi og víða um veröld. Þeir benda á einhverja aðra og kenna þeim um ríkjandi ástand, og þá skiptir engu hvort að þeir hafi rétt eða rangt fyrir sér, segi satt eða ljúgi. Þeir þurfa að virka sannfærandi og sýna að þeir séu að berjast fyrir fólkið sem hefur verið beitt órétti. Þannig ná þeir völdum.

Afleiðingarnar eru vaxandi óánægja, meira af samsæriskenningum, fleira fólk sem trúir að það sé umkringt óvinum, báðir hópar sannfærðir um að hinn hafi rangt fyrir sér.

Þetta er hættulegur leikur sem virðist festast í sömu hjólförum, aftur og aftur. Ólga verður til í samfélaginu, fólk byrjar að móðga hvert annað og reiðist ógurlega. Sums staðar í heiminum brjótast jafnvel út styrjaldir. Á endanum fellur á dúnalogn og sannleikurinn skríður fram í dagsljósið með tíð og tíma, og hlutirnir skýrast. Þegar reiðin er farin, fá skynsemi, rökhugsun og hugsandi fólk tíma til að átta sig á hvað gerðist. 

Lærdómurinn kemst síðan í fræði og skólabækur. Nýjar kynslóðir læra um það sem gerðist á árum áður, en svo gerist eitthvað, aftur. Það kemur kreppa, einhver stjórnmálamaður ákveður að reita fólk til reiði, finnur samnefnara fyrir reiðina og sama sagan endurtekur sig. Leikritið er það sama, hlutverkin eru þau sömu, en það eru komnir nýir leikarar í hlutverkin.

Alltof margir eru tilbúnir að gefa eigin hug og atkvæði slíku valdi. Ekki láta það gerast! Mundu að reiðin í þér er eitthvað sem bara þú getur stjórnað, og ef þú gefur einhverjum öðrum vald yfir reiði þinni er voðinn vís. 

Stjórnaðu skapi þínu vel. Það er hluti af því að byggja betra samfélag og betri heim.

 

Mynd eftir wendy CORNIQUET frá Pixabay

„Mælirinn orðinn fullur“

Getum við lært þegar við teljum okkur vita?

"Það er ómögulegt fyrir mann að læra þegar hann telur sig vita." - Epíktet

Til að læra nýja hluti þurfum við að vera opin fyrir námi. Til að vera opin fyrir námi þurfum við auðmýkt. Við þurfum að átta okkur á því að við vitum ekki allt, og við þurfum að halda athyglinni og huganum opnum, en það er einn lykill að því að læra.

Getur verið að sérfræðingar á einhverju sviði gefi okkur þá tilfinningu að þeir viti meira en þeir í raun og veru vit, að þeir falli í þá gryfju að sannfæra okkur um sína þekkingu frekar en að sýna hana í verki? Því ef þér tekst að sannfæra einhvern um sérfræðiþekkingu gætirðu tryggt þér stöðu sem gæti verið grundvöllur þess að þú starfir við það sem þú telur þig sérfræðing í.

Ef það er eitthvað sem ég hef lært við mitt nám og störf, er það hversu mikið það er sem ég veit ekki. Ég hef fullt af hugmyndum sem byggja á fræðum og reynslu, beiti sumum og öðrum ekki, og næ oftast þeim árangri sem er vænst. En ég reyni stöðugt að minna sjálfan mig á auðmýktina, að það sé sífellt eitthvað nýtt sem hægt er að læra, að þekking er aldrei fullkomin heldur vöxum við með henni, rétt eins og tré sem lætur hugmyndir sínar um hæð himinsins ekki stoppa sig frá því að vaxa áfram og lengra upp á við; og á sama tíma leyfa eigin rótum að grafa dýpra í jarðveginn og leita sér næringar. 

 

Mynd: Interesting Engineering

Leysti 20.000 ára gamla gátu

Trú eða þekking?

Hvernig vitum við hvað af því sem við trúum er trú og hvað þekking?

Áður en þessu er svarað veltum aðeins fyrir okkur hvað hugtökin þýða. 

"Trú" er eitthvað sem við höldum að sé satt, að það miklu marki að við teljum okkur vita það fyrir víst, það er mögulega satt og mögulega ekki, en við höfum ekki sönnunargögn til staðar sem réttlæta það að þessi trú sé sönn, og þar af leiðandi þekking. Sama hversu sannfærð við erum um að eitthvað sé satt, gerir algjör sannfæring hlutinn ekki sannan.

"Þekking" er eitthvað sem vitum að er satt, en þessi þekking er réttlætanleg með sönnunargögnum sem eru til staðar fyrir þá grennslast fyrir um staðreyndir og rök að baki þekkingarinnar.Þekking hefur ekkert með sannfæringu að gera, heldur er sumt sem við einfaldlega vitum og getum síðan rökstutt út frá staðreyndum og rökum.

Það sem flækir þetta mál er að búin hafa verið til kerfi utan um þessi hugtök, trú og þekkingu, annað kerfið er kallað trúarbrögð og hitt vísindi.

Annað sem flækir málið er umfang trúar annars vegar og þekkingar hins vegar. Trúin hefur engin takmörk, getur náð yfir upptök alheimsins, eðli Guðs, grunnhvatir allra manneskja, og svo framvegis. Þekking nær hins vegar alls ekki svona langt, því hún þarf að byrja á einhverju sem við skynjum og getum sannreynt, sem passar inn í hugtakaheim okkar og er rökrétt. Þannig getum við rökstutt ýmislegt um upptök alheimsins, en getum ekki sannað það endanlega. Hins vegar má vel vera að við þekkjum lögmál sem gera okkur fært að gera okkur hugmynd um hvernig hlutirnir eru, en þessar hugmyndir eru kallaðar kenningar.

Trú krefst ekki sönnunar, það sem við trúum krefst einungis þess að einhverju sé trúað.

Þekking krefst sönnunar og hugtakakerfis, eins og til dæmis að vatn sé búið til úr vetni og súrefni. Það er reyndar auðvelt fyrir þann sem ekkert skynbragð hefur á efnafræði að efast um að þetta séu sannindi. Á sama hátt er ekkert mál fyrir vísindamanninn að efast um sannindi sem felast í trúarbrögðum.

Þeir sem eru trúaðir safnast í hóp og kallast söfnuður. Þeir sameinast í trú sinni og það er fátt eða ekkert sem getur vakið efasemdir hjá þeim.

Þeir sem hafa þekkingu eru annars konar, þeir safnast í hóp og kallast vísindamenn. Þeir sameinast í trú á lögmálum sem eiga við um svið þeirra fræðigreinar, og sannfæring þeirra er aldrei hundrað prósent örugg, það er alltaf rúm fyrir vafa, því það er sífellt hægt að læra meira um þennan heim.

Það er eins og þeir sem trúi, trúi að þeir hafi þekkingu, en þeir sem hafa þekkingu, trúi ekkert endilega að þeir hafi þekkingu.

Að sjálfsögðu eru þetta aðeins vangaveltur á föstudagskvöldi, og ég reyni ekki að sannfæra neinn um eitt eða neitt, heldur langaði mig einfaldlega að skoða betur þessar pælingar sem veltast um í mér. 

Þessi blogg eru ekki skrifuð fyrst og fremst til að fræða, heldur til að læra, til að hefja samræðu, til að spá í hlutina. Mér finnst gott að deila þessum pælingum, en þær eru alls ekki einhver endanlegur sannleikur. Þær eru hins vegar skref í löngum göngutúr míns eigin hugar.

 

Um gagnrýnið viðhorf

Gagnrýnið "viðhorf er altækt í tvennum skilningi: hvað sem er getur orðið viðfang þess og verkefnið er endalaus leit sanninda um heiminn og hugsun manna." - Páll Skúlason, Pælingar II

 

Fátt er mikilvægara meðal lýðræðisþegna en gagnrýnið viðhorf. Fátt er samt meira misskilið heldur en hugtakið 'gagnrýni'.

Gagnrýnið viðhorf og hugsun felst ekki í að rífa hugmyndir niður, skjóta á ríkjandi hugmyndir og kenningar, um að vera á móti einu og öllu, gerast efahyggjumaður andskotans.

Gagnrýnið viðhorf og hugsun snýst um að virða fyrir sér hugmyndir, taka ekki öllu sem sjálfsögðum hlut, sama hver heldur því fram, heldur velta fyrir sér og athuga aðeins betur hvort að það sem þú heyrir sé satt og rétt. 

Ef við tryðum öllu sem við heyrðum myndum við enda í heimi þar sem samsæriskenningar þættu sennilegri en sannleikurinn sjálfur. Kannski erum við reyndar hluti af slíkum heimi?

Það er mjög flókið að bæði hafa gagnrýnið viðhorf og halda góðum samskiptum og traustum samböndum við annað fólk. Til að mynda tengsl með öðru fólki er mikilvægt að hlusta á hvað það hefur að segja, og frekar en að efast um orð þeirra, að trúa þeim, nema í ljós komi að eitthvað sem þau hafa sagt sé ósatt. Þá má byrja að efast, og þá eru tengslin líkleg til að rofna. 

Vandinn er sá að ef við trúum öllu sem okkur er sagt, munu einhverjar ósannar hugmyndir laumast inn í þekkingargrunn okkar, sem verður síðan hluti af okkar skoðanaheimi, nema við séum því duglegri að rýna í okkar eigin hugmyndir og reyna að átta okkur á hvað af því sem við trúum er satt og hvað ósatt. 

Það er endalaus vinna að komast að slíku.

Þetta er ákveðin klemma. Hvað á fólk að gera þegar það hittir nýja manneskju?

Eigum við að trúa því sem manneskjan segir og eiga á hættu að það skekki heimsmynd okkar, eða eigum við að fara varlega í að trúa því sem aðrar manneskjur segja til að það skekki ekki heimsmynd okkar?

Málið er að við höfum aldrei fundið endanlegt svar við einu eða neinu, við erum alltaf leitandi, og þegar við finnum svör er alls ekki ólíklegt að nýjar spurningar spretti fram. Sá sem hefur öll svörin og veit allt betur en allir aðrir, er líklega sá sem minnst veit þegar upp er staðið, því sannri þekkingu fylgir auðmýkt og virðing gagnvart síbreytileika heimsins og eigin huga.

Hvað gerir þú? Trúirðu eða efastu þegar þú ræðir við fólk? Hvernig ferðu að því að vita að það sem þú trúir sé satt? Veistu það bara af sjálfu sér? Síast inn fordómar? Ef þú hefur einhverja fordóma, veistu þá af þeim, eða fela þeir sig í huga þínum, fyrir þér?

Hvað þýðir að vera heimspekilegur?

"Afstaða heimspekinga er stundum talin bera vott um óraunsæi á vandamál og verkefni daglegs lífs. Samkvæmt almannarómi eru þeir með hugann bundinn við fjarlæga eða fjarstæða hluti, stundum skýjaglópar eða draumóramenn, stundum óskaplegir orðhenglar sem þvæla fólki fram og aftur í umræðu sem enginn botn fæst í. Eina vopna þeirra gagnvart veruleikanum er að taka því sem að höndum ber 'með heimspekilegri ró'. - Páll Skúlason, Pælingar II

 

Þegar við förum að velta fyrir okkur hinstu rökum, spyrjast fyrir um af hverju hlutirnir eru eins og þeir eru, reyna að átta okkar á heildarmynd, og þegar við leitum þessara svara á einlægan hátt, þá gætum við virst vera með hugann í öðrum heimi. 

Þó getur pælingin verið ósköp einföld. Við trúum einhverju og spyrjum sjálf okkur af hverju við trúum því og síðan hvort að þessi trú sé þekking. Sum okkar eru þannig gerð að okkur finnst þessar pælingar ekki bara áhugaverðar, heldur nauðsynlegar til að við áttum okkur á veruleikanum, stærri sannleika en þeim sem við lifum og hrærumst í dags daglega. 

Það gerist nefnilega hjá okkur öllum að við ræktum með okkur einhverjar ranghugmyndir, þær læðast inn í hugarfylgsni okkar þegar við gætum ekki að okkur, og að sjálfsögðu er útilokað fyrir manneskju að gæta alltaf að sér. 

Við rekum okkur á að heimurinn er kannski ekki alveg eins og við héldum eða vildum að hann væri, og veltum þá kannski fyrir okkur hvort að heimurinn eins og hann var hafi verið eitthvað öðruvísi, eða var það bara hvernig við sáum hann þá og sjáum hann núna? Sumir ríghalda í sína gömlu heimsmynd með þrjósku að vopni. Það getur verið heillandi að fylgjast með slíkum manneskjum, sem reyna að ríghalda í stillimynd af heimi sem er stöðugt breytingum háður.

Heimspekingurinn notar tungumálið bakvið tungumálið til að skilja heiminn, hann reynir að átta sig á hugtökum og röklegum tengslum þeirra og hvernig þau tengjast svo skynjun okkar á staðreyndum í veruleikanum. Það flækir svolítið dæmið að við sjáum heiminn út frá ólíkum forsendum, við höfum ólíka upplifun af lífinu, sem er háð því við hvaða aðstæður við ólumst upp og lifum við í dag, áföll sem við höfum upplifað, hvar í heiminum við búum.

Getum við áttað okkur á, gegnum samræðu og rökhugsun, hvernig heimurinn er í raun og veru, óháð því hvaðan við erum, hvar við búum og hvernig líf okkar hefur verið? Væri slíkur heimur raunverulegur eða bara eitthvað fjarlægt kerfi í huga okkar, eitthvað eins og hinn fullkomni hringur, nokkuð sem virðist ekki vera til annars staðar en í hugum okkar?

Það er hægt að átta sig á hvernig við leggjum mat á veruleikann. Við sköpum kerfi í kringum það sem við teljum að sé gott eða illt, rétt eða rangt, fagurt eða ljótt, þekking eða trú, satt eða ósatt, og þar fram eftir götunum; og til að vera samkvæm sjálfum okkur og heil, þurfum við að velta þessu fyrir okkur af dýpt.

Það krefst þess að við getum hugsað vel, að við föllum ekki auðveldlega fyrir rökvillum, að við látum ekki sannfæringu annarra eða okkar sjálfra villa okkur sýn. Það að við sjáum skýrt og greinilega hvernig heimurinn er, greinum sannindi frá ósannindum, það er nefnilega meira en að segja það, sérstaklega þegar fólk ákveður að ríghalda í ósannindi eins og gamla stillimynd. Jafnvel sannleikurinn sjálfur getur átt erfitt með að skína gegn um slík ósannindi. 

Sumir halda ennþá að heimurinn sé flatur, og aðrir að hann sé hnöttóttur, á meðan veruleikinn fer kannski meira eftir að átta sig á að þarna eru ólík og takmörkuð sjónarhorn að takast á. Sjónarhorn vísinda og raka gefa aðra mynd.

Og svo finnst sumum sannleikurinn ekki skipta neinu máli. Að það sé allt í lagi að halda einhverju röngu fram, að eina nauðsynlega réttlætingin á slíku sé að segja slíkt vera skoðun manns, og það sé nóg. Það er að sjálfsögðu ekki nóg til að fá rétta mynd af heiminum, það er hins vegar nóg til að fá skakka mynd af heiminum sem gæti verið skemmtilegt að virða fyrir sér þó að þessi heimur viðkomandi verði frekar bjagaður og á veikum grunni reistur. 

Þeir sem velja að byggja skoðanir sínar á rökum, skynsemi og staðreyndum, það eru heimspekingar. Satt best að segja er slíkt fólk mun nær veruleikanum en þeir sem velta þessum hlutum ekki fyrir sér; en þá vaknar spurningin um hvað veruleikinn sé.

Skynjum við veruleikann betur með upplifun okkar, tilfinningum, sársauka og innsæi; eða með huganum, rökhugsun og samræðum? Ég held að svarið við þessari spurningu sé að einhverju leyti bæði, en samt tel ég að hugurinn þurfi að vera skipstjórinn á þessum báti sem líf okkar er, siglandi gegnum haf veruleikans, stundum í ólgusjó, stundum á sléttum spegli.