Fast Five (2011) ***1/2

Framhaldsmynd númer fjögur hefur engan rétt til að vera betri en myndir 1-4. Ég man ekki til að slíkt hafi áður gerst í kvikmyndasögunni, en "Fast Five" tekst það sem engri kvikmynd hefur áður tekist; að rúlla upp fyrirmyndunum á stórskemmtilegan hátt.

Justin Lin er leikstjóri sem borgar sig að fylgjast með í framtíðinni. Honum tekst að byggja upp spennumynd um hraðskreiðan kappakstur þar sem bílarnir eru ekki í aðalhlutverki, heldur persónurnar. Reyndar eru þessar persónur líkari ofurhetjum en venjulegu fólki. Fyrir undirritaðan dregur það engan veginn úr gildi myndarinnar. 

"Fast Five" er spennumynd sem tekst að víkja sér undan öllum helstu klisjunum. Ég átti sífellt von á ákveðnum klisjum, en í stað þess að falla í gildrurnar, voru handritshöfundarnir klókir og notuðu þær til að byggja aukna spennu. 

Það magnaða við "Fast Five" eru allar aukapersónurnar og hvernig tekst að gera þær eftirminnilegar. Aðalpersónurnar eru líka fínar. Þær eiga næstum allar skilið sína eigin kvikmynd, slíkur er sköpunarkrafturinn í þessari mynd.

Fyrir þá sem hafa fylgst með seríunni frá því "The Fast and The Furious" (2001) kom út með frekar slöku framhaldi "2 Fast 2 Furious" (2003) og frekar óvænt góðu framhaldi "The Fast and The Furious: Tokyo Drift", sem síðan hélt áfram með hinni arfaslöku "Fast and Furious" (2009), þá er "Fast Five" óvænt gleðigjöf, því hún er betri en allar fyrri myndirnar til samans.

Það er ekki nóg með að Dwayne Johnson blæs nýju lífi í söguna með hinni eitilhörðu sérsveitarlöggu Hobbs, heldur er sögusviðið líka óvænt og skemmtilegt, Rio de Janero í Brasilíu, og þar að auki er leikarahópurinn frá fjölmörgum þjóðum, og hver öðrum betri, sem gefur myndinni svolítið sérstakan blæ. Maður finnur fjölmenningakúltúr streyma út úr fingurgómum leikstjórans. Það er frekar sjaldgæft í hasarmyndum.

Það var lengi draumur manna að sjá Schwarzeneigger og Stallone kljást á hvíta tjaldinu. Þeir birtust loks saman í hinni hörmulegu "The Expendables" (2010) og gerðu lítið fyrir goðsöguna um þessa hasarjötna hvíta tjaldsins. Vin Diesel og Wayne Johnson hafa þessa efnablöndu sem gaman er að sjá í svona myndum. Það er gaman að sjá þá takast á og hvernig sögupersónur þeirra þróast. Þetta er sérstaklega skemmtilegt þar sem hvorki Vin Diesel né Wayne Johnson hafa verið að gera neitt sérstaklega góða hluti síðustu ár.

En aðeins um söguþráðinn. 

Dominic Toretto "Vin Diesel" er á leið í fangelsi þegar honum er bjargað af félögum sínum, fyrrum FBI löggunni Brian O'Conner (Paul Walker) og systur hans Mia. Saman flýja þau frá Bandaríkjunum til Brasilíu, eða eins og klisjan segir, úr öskunni í eldinn. Þar lenda þau upp á kant við mafíuforingja borgarinnar sem hefur sér til aðstoðar nánast allt gjörspillta lögregluliðið, fyrir utan hina undurfögru löggu Gisele Harabo (Gal Gadot). Þegar fréttist af þeim félögum í Rio mætir sérsveitarlöggan Luke Hobbs (Dwayne Johnson) á svæðið með hörkulið, sem svífst einskis til að klófesta hina eftirsóttu.

Toretto ákveður að ræna mafíuforingjann, og fær til sín stóran hóp góðra vina sem leggur á ráðin með honum. Á sama tíma leitar mafían, löggan og sérsveitin að þessum ofurhetjum hraðskreiðra bíla. Sagan er vel sögð og vissulega til þess gerð að fá áhorfandann til að hlýja og halda sér fast í sætið, og það tekst ljómandi vel.

Það eina neikvæða við myndina er að það eru nokkur bílaáhættuatriði sem eru algjörlega ómöguleg, en samt skemmtilega útfærð. Þau draga úr trúverðugleika myndarinnar, þar til maður áttar sig á að þetta er ofurhetjumynd. Þá verður þetta bara gaman.

Það er ljóst að framhald verður á þessum myndaflokki. Með þeirri persónusköpun sem birtist í þessari mynd nálgast hún það að skapa sinn eigin söguheim, svona eiginlega eins og "Star Trek" eða "Star Wars". 

Góð skemmtun í bíó!