Versta hugsanlega refsingin?

Hver ætli væri versta hugsanlega refsins sem manneskja gæti fengið? Líkamlegur sársauki? Löng fangelsisvist? Dauðadómur? Einelti?

Hvað um það að vera látinn algjörlega afskiptalaus í þessum heimi? Hvað ef þegar þú ferð út í búð tekur enginn eftir þér, hvorki annað fólk í bænum né afgreiðslufólkið. Ekki einu sinni sjálfsalarnir. Þú tækir vörurnar sem þú þarft og ferð út úr búðinni án þess að borga því enginn afgreiðir þig, enginn tekur eftir þér.

Hvað ef þú færir í partý hjá vinum þínum, og enginn virti þig viðlits? Þegar þú talaðir, svaraði enginn. Þegar þú segðir brandara, myndi enginn hlæja, ekki einu sinni brosa. Þegar þú færir heim, kveddi þig enginn.

Þú leitar að starfi og enginn svarar umsóknum þínum. Þú sækir um í skóla, en engin svör. Heimurinn væri bara eins og þegar Palli var einn í heiminum, fyrir utan það að það væri fullt af fólki, en enginn tæki eftir þér. Eins og þú værir vofa, ósýnileg vera sem flakkar á mörkum lífs og dauða.

Segðu mér, væri einhver refsing verri en þessi? Að skipta nákvæmlega engu máli í samfélaginu? 

Ef það er eitthvað til í þessu, að þetta væri jafnvel verra en að vera dæmdur í fangelsi eða á geðdeild, og jafnvel verra en að vera dæmdur til dauða, því að minnsta þá fengi maður einhverja athygli, af hverju gerum við ekki meira af því að gefa öllum athygli?

Eftir að hafa verið fjarri Íslandi í meira en tíu ár, og kem aftur heim, sé ég í sjónvarpinu og heyri í útvarpinu allt sama fólkið og var í fjölmiðlum áður fyrr, fyrir utan að nokkrir nýir hafa bæst í hópinn. Það er eins og þetta sé einhver elíta, fólk sem er sýnilegt, á meðan annað fólk er það ekki. Og þetta fólk sem er sýnilegt, það fær athygli, það er nóg að það sé frægt til að vera spurt spurninga sem þau hafa ekkert erindi til að svara. Þetta er ekki bara svona á Íslandi. Þessi skrípaleikur á sér stað um alla veröld. Þetta er eitthvað mannlegt, en samt í grunninn svo grimmt, eitthvað svo geimverulegt og klikkað. Athyglin er nefnilega einhvers konar næring sem er okkur flestum holl, nema þegar við förum að girnast hana og viljum eignast hana alla fyrir sjálf okkur eins og Narsissus í gömlu sögunni.

En aftur að pælingunni, ef að vera látinn afskiptalaus er svona hræðilega vont, gætum við gert eitthvað til að hinir ósýnilegu verði sýnilegri, eða fengju rödd, val til að vera með í heimi hinna sýnilegu? Væri heimurinn eitthvað betri fyrir vikið?

Eru okkur kannski takmörk sett fyrir því hvað við getum gefið mikla athygli? Kostar hún eitthvað?

 

Mynd: Pixabay