Um skort á samúð

Einu sinni sagði kær vinkona mín sögu af manni sem hafði safnað miklum auði og áhrifum í gegnum árin. Hún leitaði ráða hans, glímdi við fjárhagserfiðleika og vonaði að hann gæti veitt einhver gáfuleg ráð.

Fyrstu viðbrögð hans voru að ráðast í flóknar útskýringar á hlutum sem hún gat ekki alveg skilið. Og þegar hún sagðist ekki skilja hvað hann væri að meina, hló hann, hristi höfuðið og gerði lítið úr henni? En hvers vegna hagar sumt fólk sér svona? Hvað fær fólk til að gera lítið úr þeim sem leita sér þekkingar?

Hugsanlega þurfa þeir sem gera lítið úr þeim sem leita skilnings meira á hjálp að halda en þeir sem leita hennar af einlægri auðmýkt. Hins vegar geta ástæðurnar að baki þessari hegðun verið margvíslegar.

Sumir eiga í erfiðleikum með að sýna samúð eða skilja ólík sjónarmið. Stundum býr fólk yfir óöryggi um eigin þekkingu og skilning. Í stað þess að viðurkenna það af auðmýkt grípa þeir til þess að láta öðrum finnast þeir vera smáir, sérstaklega þá sem viðurkenna vanþekkingu sína. Aðrir virðast svo uppteknir af eigin gáfum að þeir telja sig yfir aðra hafna. Suma skortir áhuga eða þolinmæði til að hjálpa öðrum að læra og skilja. Í stað þess að hlusta vandlega og gefa sér tíma til að útskýra, eiga þeir auðveldara með að gera lítið úr þeim sem skortir skilning. Undirliggjandi geðheilbrigðisvandamál sem er haldið hulið fyrir öðrum gæti verið að trufla. Hugsanlegt er að slíkir einstaklingar hafi engan áhuga á að vera velviljaðar manneskjur.

Þó er ljóst að þeir sem gera lítið úr öðrum sem leita aðstoðar þeirra gætu þurft meira á aðstoð að halda en þeir sem leita aðstoðar þeirra. Þeir virðast týndir í eyðimörkinni.