The Hunger Games (2012) ***

"The Hunger Games" gerist í framtíðinni. Í Bandaríkjunum hefur kreppan þróast yfir í borgarastyrjöld sem einhvers konar elítufasistar vinna. Þeir dvelja í litskrúðugri stórborg og virðast flestöll hafa frekar pervískan smekk.

Samfélaginu hefur verið skipt upp í þrettán stéttir, elítustéttin virðist æðri öllum hinum, en eftir því sem talan hækkar, lækkar stéttin. Hetja myndarinnar, Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence) lendir ásamt Peeta Mellark (Josh Hutcherson) í því að vera fulltrúi tólftu stéttarinnar í Hungurleikjunum, en þessir leikar voru stofnaðir af sigurvegurum borgarastyrjaldarinnar til að minna fólk á að halda sig á mottunni. Tveir fulltrúar eru sendir frá stéttunum tólf, og að sjálfsögðu eiga þau tvö úr tólftu stéttinni að hafa minnstu möguleikana. 

Fyrir utan að Katniss reynist sérlega úrræðagóð, þó hún njóti stundum góðra ráða læriföður síns, fyllibyttunnar Heymitch Abernathy (Woody Harrelson) sem áður hafði komist lífs af frá þessum leikum. Leikreglurnar eru þannig að 24 unglingum á aldrinum 14 til 18 ára er plantað á lokað svæði, öll með staðsetningartæki, og þau fá þrjár vikur til að komast lífs af. Aðeins eitt þeirra má vera á lífi í lok þáttarins. Mörg börn eru drepin á eins smekklegan hátt og Hollywood er fært til að sem allra yngstu áhorfendur geti keypt sér miða.

Kvikmyndin fjallar um grimmt samfélag þar sem ungviðinu eru settar strangar og ósanngjarnar reglur. Undir niðri ólgar mikil óánægja víða úr samfélaginu, og það kemur skýrt í ljós að það sem undir kraumar hljóti að komast fyrr eða síðar upp á yfirborðið, og Katniss verður sjálfsagt sá neisti sem kveikir eldinn. Einræðisherran illi og slóttugi er leikinn skemmtilega af Donald Sutherland, og þáttarstjórnendur af skemmtilega skeggjuðum Wes Bentley og hárprúðum Stanley Tucci. Það er valinn maður í hverju rúmi, og leikstjórinn Gary Ross, skilar sínu. Þetta er aðeins hans þriðja kvikmynd sem leikstjóri, en sú fyrsta var snilldin "Pleasantville" (1998) sem einnig fjallar um átök unglinga í afmörkuðum heimi.

"The Hunger Games" er fín skemmtun, distópíumynd sem spunnin er saman úr kunnuglegum sögum, eins og bókinni "Lord of the Flies" eftir nóbelsverðlaunahafann William Golding og raunveruleikasjónvarpsþáttum eins og "Big Brother" og "Survivor" þar sem hæfileikar eru ekki aðalatriðið í þeim heimi, heldur vinsældir hjá almenningi. Auðvitað er þetta að einhverju leyti endurgerð hinnar miklu betri en afar blóðþyrstu japönsku myndar "Battle Royale" (2000), og virðist líka taka hitt og þetta úr myndum eins og "Ben Hur" (1959) og "The Truman Show" (1998).

Þetta er fín skemmtun ef þú þolir að horfa upp á unglinga drepna af hverjum öðrum í rúmar tvær klukkustundir. Til að vera sanngjarn, þá býr miklu meira að baki sögunni heldur en bara tveir tímar af drápsleik, því höfundum tekst að búa til nýjan heim sem virkar raunverulegur og spennandi. Mig langaði í lokin að sjá framhaldið. 

Til þess er leikurinn gerður. Er það ekki?

Athugasemdir

[Emil Hannes Valgeirsson, 27.3.2012 kl. 09:55]

Ég sá hina krassandi japönsku mynd mynd "Battle Royale" þegar hún var sýnd í Sjónvarpinu fyrir nokkrum árum en ég hef ekki séð þessa Bandarísku. En af lýsingunni að dæma virðist sú vera á ansi gráu svæði því hún byggist á nákvæmlega sömu hugmynd og sú japanska. Myndir eru oft endurgerðar eða byggja á notaðri hugmynd og allt í lagi með það, en það má samt ekki eigna sér hugverk annarra.

Á YouTube sá ég að Tarantino telur Battle Royale vera bestu myndina sam hann hefur séð frá því hann fór að gera myndir sjálfur.