Viðskiptafræði 101 í anda ríkisstjórnar, Jóns Ásgeirs og Pálma í Fons

Ég get ímyndað mér að þetta hafi byrjað með því að fá 100 kall að láni, og síðan 150 krónu láni til að borga það lán, og síðan vindur þetta einfaldlega upp á sig þar til þessi 100 kall er orðinn að 2.500.000.000 krónum. Tekur nokkur ár, en eðlileg framvinda.

Þetta kallast að hugsa í lausnum. Borga skuldir með því að taka lán. Svona eins og íslenska ríkisstjórnin ætlar að gera.

Taka lán til að borga skuldir. Takið síðan lán til að borga lánið. Takið síðan lán til að borga lánið. Og svo framvegis án enda. (Eða þar til hagkerfið hrynur)

Er þetta ekki eins og að taka myndband af sjónvarpstæki sem er tengt við myndavélina eða horfa í tvo spegla andspænis hvor öðrum?  Eða eins og snjóbolti sem vindur upp á sig meðan hann rúllar niður brekku, og vona bara að brekkan taki engan enda.

Það þarf að hugsa dýpra. Útfyrir þversögnina.

Fyrst þarf vilja og getu til þess.

 

 

Mynd: Infinite Reflections á Flickr

Athugasemdir

[Ásdís Sigurðardóttir, 26.3.2010 kl. 11:07]

 right

[Jóna Kolbrún Garðarsdóttir, 27.3.2010 kl. 01:06]

Getur einhver lánað mér hundraðkall?  Ég er að hugsa um að verða útrásarbarón, þannig ætla ég að græða milljónir og milljarða og taka það allt að láni.  Lán óskast, verða aldrei borguð, eða kannski borguð seint og illa og kannski verða allar eftirstöðvar afskrifaðar seinna.    Ps: Engin veð í boði, bara gamla góða frændsemin eða annað álíka í boði.