"Nei!" ???

 

 

Nafni minn, Hrannar B. Arnarson, ágætur maður og fyrrum minn í skákhreyfingunni, bloggvinur minn og Facebook vinur, sendi Agli Helgasyni furðulegt svarbréf þegar Egill óskaði eftir að fá Jóhönnu Sigurðardóttur í viðtalsþáttinn Silfur Egils, í raun eina þáttinn sem horfandi hefur verið á í sjónvarpi síðustu árin, fyrir utan Spaugstofuna.

Svarið hans við fyrirspurninni var:

"Nei!"

Engin rök. Engin ástæða.

Bara "Nei!"

 

 

Þetta þýðir bara eitt, og þetta hefur grafalvarlega þýðingu. Þetta þýðir að forsætisráðuneytið hefur tekið upp andstöðu gegn frjálsri umræðu, rökum og rökstuðningi. Öðruvísi get ég ekki skilið þetta.

Ef enginn rökstuðningur fylgir slíku svari, hvað þá um mikilvægari málefni innan stjórnsýslunnar, á nú einfaldlega bara að ákveða hlutina og segja:

"Af því bara. Ég ræð."

Stjórnkænska sem þessi er ekkert annað en leifturmynd af þeirri valdníðslu sem getur verið í uppsiglingu á næstunni, þar sem ekki verður hlustað á rök - málefnin skipta ekki máli - það verði einungis þeir sem fara með völdin sem hafa völdin og geta notað þau.

Er stríðsástand á Íslandi?

Hvað er eiginlega í gangi?

 

 

Ég virti Jóhönnu fyrir það að gefa sér ekki tíma til að vera stanslaust í fjölmiðlum, en að koma þannig fram við fjölmiðla í nafni aðstoðarmanns síns er ekki bara dónaskapur, heldur læðist að manni sá grunur að um alvarlegan valdahroka sé að ræða, og að stefnt sé á einræði í okkar fátæka ríki.

Betur mætti velja úr einn og einn þátt, eins og Silfur Egils, heldur en að vera stanslaust fyrir framan myndavélarnar. 

Ég er kannski að gera úlfalda úr mýflugu, en verð að viðurkenna að ég hef svolitlar áhyggjur af þessu.

Nei er ekki svar, heldur skipun til hlýðni.

 

 

Getum við sett samasemmerki á milli hegðunar Hrannars B. Arnarsonar og Jóhönnu Sigurðardóttur?

 

Myndbandið hér að neðan sýnir af hverju snubbótt "nei" er ekki gagnlegt, og hvernig hægt er að segja "nei" án þess að tapa öllum sínum vinum.

How to say no