Slumdog Millionaire (2008) ****

Slumdog Millionaire er ein af þessum myndum sem allir verða að sjá. Hún er snilldarblanda af góðum sögum: Skytturnar Þrjár, Oliver Twist, The Usual Suspect, City of God og Öskubuska, með smá blöndu af Bollywood. Ég get fyrirgefið Danny Boyle fyrir hina hroðalegu Sunshine (2007) og fullyrði að nú er hann aftur kominn í gamla góða Trainspotting (1996) gírinn, þar sem hann fókusar á áhugaverðar persónur og góða sögu.

Jamal Malik (Dev Patel), ungur múslimi sem alist hefur upp í fátækrahverfum Mumbai fær tækifæri til að vinna fúlgur fjár í spurningarþættinum "Viltu vinna milljón?" Þáttarstjórnandann Prem Kumar (Anil Kapoor) grunar að Jamal svindli einhvern veginn, því að hann svarar hverri einustu spurningu hárrétt, þrátt fyrir að hafa aldrei gengið í skóla, búið við sára fátækt og þurft að stela til að komast af frá blautu barnsbeini. Fyrir úrslitakvöldið er Jamal handtekinn af lögreglunni og hann pyntaður til að hafa út úr honum leyndarmálið um velgengni hans. Það er ekki fyrr en rannsóknarlögreglumaður (Irrfan Khan) yfirheyrir hann að losna fer um málbeinið og útskýringar á hvernig hann vissi hvert og eitt svar tengist mikilvægum atburðum í lífi Jamal (einnig leikið af Ayush Mahesh Khedekar og Tanay Chheda) , bróður hans Salim (Azharuddin Mohammed Ismail, Ashutosh Lobo Gajwala og Madhur Mittal) og stúlkunni sem hann elskar Latika (Ribiana Ali, Tanvi Ganesh Lonkar og Freida Pinto), en saman eru þau frá barnæsku skytturnar þrjár.

Í ljós kemur að Jamal og Salim eru eins ólíkir og bræður geta verið. Báðir upplifa þeir hörmulegar aðstæður, en vegna ólíkrar skapgerðar þroskast þeir í tvær ólíkar áttir, þar sem annar er gjörspilltur og hinn virðist hafa fundið leið til að lifa lífinu af heilindum. Einnig hafa þeir báðir áhuga á Latika, en af gjörólíkum forsendum. Slumdog Millionaire er ekki bara einhver saga um öðruvísi menningu, heldur hörkuspennandi glæpasaga, gott drama og fín rómantík í bland. Það er nákvæmlega ekkert yfirborðskennt við hana og maður virkilega skilur aðalpersónurnar með öllum þeirra göllum og kostum. Stíll myndarinnar og gæði minna mikið á hina brasilísku City of God (2002), og formið á The Usual Suspects (1994) en samt eru þær af gjörólíkum meiði.

Ég mæli eindregið með að þú kíkir á þessa stórskemmtilegu kvikmynd í bíó.