Er handboltalandsliðið að meika það á Ólympíuleikunum?

 

 

 

Íslendingar hafa aldrei byrjað betur á stórmóti í handknattleik. Fyrst leggja þeir Rússa og svo Þjóðverja, en hvorugt liðið hafði nokkurt svar við öflugri íslenskri vörn.

En það var ekki bara vörnin sem var að virka. Liðið var óvenju samstillt og agað í leik sínum. Eftir leikinn gegn Þjóðverjum gaf Ólafur Stefánsson okkur sýn inn í hugarfar liðsins, það þeir léku hvern leik eins og hann væri undirbúningur fyrir þann næsta.

Þetta er hrein snilld!

Hugarfarið er númer eitt, tvö og þrjú til að ná góðum árangri, bæði í íþróttum og öðru. Það er hins vegar erfitt að festa fingur á hvað þetta hugarfar er. Ég held að það sé nákvæmlega svona hugarfar sem skilar árangri, sem felst í því að njóta leiksins og spila í núinu frekar en að velta sér stanslaust upp úr mögulegum úrslitum.

Sá sem hugsar of mikið um úrslitin stressast upp og er líklegur til að missa einbeitinguna og gera mistök á mikilvægu augnabliki.

Þetta er nákvæmlega sú hugsun sem ég lagði upp með þegar Salaskóli varð heimsmeistari í grunnskólaskák, ég lagði enga áherslu á að þau þyrftu að vinna sínar skákir - heldur hafa fyrst og fremst gaman af að vera þau sjálf og tefla eins og þau langar til á heimsmeistaramóti. Þetta þýddi að í fyrri hluta mótsins hugsuðu þau ekkert um vinninga og höluðu þeim inn, en þegar þau sáu að þau gátu hugsanlega orðið heimsmeistarar heltist stressið yfir þau og mistökum fór að fjölga. Þeim tókst þó að sigra á endasprettinum.

Ef íslenska landsliðinu tekst að halda í þetta góða hugarfar og taka þannig hvern leik fyrir sig eins og um æfingaleik sé að ræða, og ef þeir geta sigrast á þeirri freistingu að gera alltof miklar væntingar til sjálfs sín og finna til ímyndaðrar pressu frá þjóðinni, þá geta þeir unnið þetta mót.

Mín fjölskylda fylgist alltaf spennt með íslenska landsliðinu í handbolta, og nú fylgjumst við með enn spenntari en áður, en ég vona samt að þessi spenna nái ekki í herbúðir okkar. Svona spenna er lúxus sem aðeins áhorfendur mega leyfa sér.

Íslenska landsliðið í handbolta hefur fundið hugarfar sem fleytir þeim áfram og vonandi yfir allar þær öldur samkeppninnar sem þeirra bíður.

Áfram Ísland!

 

 

Mynd: sport.is

Athugasemdir

[Ómar Ingi, 13.8.2008 kl. 20:24]

Ekki storka örlögunum

[Hrannar Baldursson, 13.8.2008 kl. 20:28]

Ómar: Af hverju ekki? Ég er nefnilega hjátrúartómur.

[Hrannar Baldursson, 13.8.2008 kl. 20:54]

Einar: Sigurinn var langt í frá auðveldur. Þjóðverjar komust tvisvar sinnum yfir, en fengu einn mann rekinn út af með rauða spjaldið og vörnin hjá þeim gekk ekki alveg upp. Einnig misstu þeir út af lykilmann eftir ljót meiðsli, en hann bjóst við að fá Íslending upp á móti sér, en brá svo við að fá enga mótspyrnu að hann missté sig og því fór sem fór. Alexander Petterson var maður leiksins, engin spurning.

Engan veginn auðveldur sigur, en skemmtileg barátta. Þeir voru voru bara yfirvegaðir.