Um það sem við höfum og það sem við höfum ekki

Sum okkar þráum sífellt meira og sum okkar viljum aðeins það sem við þegar höfum. Að þrá sífellt meira má tengja við græðgi og samkeppni, en að vilja það sem við höfum má tengja við sátt og þakklæti. Að þrá sífellt meira er tengt við efnisleg gæði en að þrá það sem við höfum er tengt við andleg og siðferðileg gæði. Stundum er þrá eftir því sem við höfum ekki kallað metnaður og þrá eftir því sem við höfum ekki kallað metnaðarleysi.

Efnisleg gæði eru takmörkuð, þar erum við að tala um peninga, völd og fallega hluti, en andleg og siðferðileg gæði eru ótakmörkuð, en þar erum við að tala um dygðir, góðan vilja, hugrekki, seiglu og margt sambærilegt.

Sum okkar halda kannski að tilgangur lífsins tengist því að sækjast eftir efnislegum gæðum. Sem reyndar er ósköp tilgangslaust í sjálfu sér því þegar við föllum frá munum við ekki halda þeim gæðum.

En hvað um andlegu og siðferðilegu gæðin, verður eitthvað eftir af þeim þegar við höfum fallið frá? Er einhver tilgangur með þeim? Hvað skilur kennsla eftir, skáldsaga eða ritgerð, það eru andleg gæði. Og hvað um góðmennskuna, að hjálpa fólki í neyð, að gera það sem er rétt, mun það skila sér útfyrir líf og dauða?

Efnislegu gæðin eru eitthvað sem virka fyrir okkur hér og nú, en andlegu og siðferðilegu gæðin virðast alltaf eiga við, og eru ekkert endilega tengd einni manneskju, heldur heild okkar, samfélaginu, jafnvel mannkyninu.