Rofnaði grundvöllur íslenskra lánasamninga við Hrunið?

Það er engan veginn réttlátt að láta lántakann bera allt tjónið. Réttlátt væri ef lántakinn fengi tækifæri til að skila inn bifreið, íbúð eða húsnæði, að gefnum þeim forsendum að viðkomandi er í verulegum greiðsluvanda og þurfi tækifæri, vegna Hrunsins, að byrja aftur á byrjunarreit.

Þegar hugmyndir eins og þessar og þessar eru kæfðar í fæðingu, þá þarf að hlusta á hver það er sem mótmælir, því þar er hugsanlega einhver sem er að græða á óförum annarra og er nákvæmlega sama um hvaðan peningurinn kemur, bara að hann endi í réttum vasa.

Það að "bankar" mótmæli slíkum hugmyndum, áður en tækifæri gefst til að útfæra þær á nokkurn hátt, vekur upp auknar grunsemdir mínar um spillingu og spurningar hvort að eignirnar hafi raunverulegt virði, eða hvort að hér hafi einfaldlega verið um mikilfenglegt peningaþvætti að ræða, sem falið var í uppsprengdu fasteignaverði.

Einhvern tíma heyrði ég Jóhönnu Sigurðardóttur tala um þá hugmynd að Íbúðarlánasjóður gæti tekið yfir íbúðir fólks og leyft þeim þess í stað að leigja út eigin íbúðir. Hvernig stendur þetta mál gagnvart þeim sem tóku lán hjá Ríkisbönkunum?

Þó að þeir sem skulda mikið séu að blæða, þá eru þeir enn minnihluti þjóðarinnar, og peningurinn frá þeim fer til þeirra sem pening eiga fyrir. Því munu þeir sem eiga sífellt berjast gegn því að þeir sem skulda losni undan ánauð. Í Bandaríkjunum þurfti að skera úr slíkum vanda með borgarastyrjöld sem stundum hefur verið kölluð Þrælastríðið.

Það sem ég hef mestar áhyggjur af er hvernig skuldarar fá að liggja blæðandi í götunni mánuðum saman án þess að þeim sé rétt hjálparhönd. Reyndar fá þeir lyf til að halda sér á lífi, en lyf eru ekki lækning. Fólki í verulegum vandræðum fjölgar stöðugt. Enn halda margir að málin reddist að sjálfu sér, en ég er hræddur um að þjóðin sé að falla á tíma. 

Það að 3000 manns mæti á ICESAVE mótmæli en 100.000 á menningarnótt sýnir fyrst og fremst þá veruleikafirringu sem þjóðin þarf að kljást við. Það vilja allir að allt reddist, að allt verði gaman, en það eru alltof fáar hræður tilbúnar að horfast í augu við veruleikann.

Innan skamms hefst afar harður vetur.