Ghost Rider (2007) ***1/2

Þetta finnst mér frábært. Gagnrýnendur á netinu og í fjölmiðlum almennt hafa gjörsamlega misþyrmt Ghost Rider. Eins og staðan er í dag fær hún aðeins 27% viðurkenningu sem góð mynd á rottentomatoes.com, vefsíðu sem reiknar út meðaltal jákvæðni eða neikvæðni gagnrýnanda á viðkomandi kvikmyndir. Í þetta sinn er ég ósammála straumnum, og er ánægður með hversu góðar viðtökur hún er að fá frá almenningi þrátt fyrir að vera skellt illilega af gagnrýnendum. Ég læt gagnrýni mína um Ghost Rider fylgja:

Ghost Rider (2007) ***1/2

 

Þó að ég gefi Ghost Rider þrjár og hálfa stjörnur er það ekki vegna þess að ég held að þetta sé stórmerkilegt listaverk, heldur bíómynd sem skilar sínu og betur en það. Fjöldi gagnrýnanda hefur rifið þessa mynd í sig og látið eins og hún sé eitthvað drasl, og þá aðallega vegna þess að guðfræðin á bakvið hana er eitthvað brengluð. En KOM ON! Aðalhetjan breytist í logandi beinagrind. Við hverju er hægt að búast?

Johnny Blaze (Nicolas Cage) gerir samning við djöfulinn sjálfan (Peter Fonda) um að losa föður sinn við krabbamein. Djöfullinn losar pabbann við krabbameinið en drepur hann samt. Ævi Johnny Blaze er í rúst eftir þetta þar sem að hann las ekki smá letrið. Hann fær ekki að halda vináttu- eða ástarsamböndum, þar sem að sál hans er nú í eigu Satans og mun verða notuð síðar sem verkfæri hans.

Johnny hefur séð eftir þessum samningi í yfir tuttugu ár og alltaf hagað sér til fyrirmyndar eftir þetta. Hann hvorki reykir né drekkur og dreymir um að gera þjóðfélaginu gagn. Hann starfar sem áhættustjarna á mótorhjóli og er frægur fyrir að stökkva yfir vörubíla og þyrlur langar vegalengdir.

Loks kemur að því að djöfullinn þarf á Draugaþreytinum (Ghost Rider) að halda, en mig langar að kalla hann Draugaþreytinn af því að hann er draugur sem þreytir áfram mótorhjóli sínum af miklum krafti. Svo er málið búið að sonur djöfulsins hefur gerst metnaðarfullur og ætlar að taka yfir veldi föður síns. Sonurinn er semsagt verri en pabbinn að því leyti að hann fylgir engum reglum. Hann drepur bara þá sem honum sýnist og pirrast ekkert yfir heilagri grund eða neinu slíku. Djöfullinn vill hafa ákveðna reglu á jörðu, þar sem að hann vill völd yfir fólki en ekki eyðileggingu, og fær hann Draugaþreytinn til að berjast gegn syni sínum og skrýmslum hans.

Myndin er vel gerð og hin besta skemmtun. Tæknibrellurnar eru flottar og ná mjög vel utan um þennan karakter, en ég hafði lesið einhverjar teiknimyndasögur um hann þegar ég var unglingur. Það eru ákveðnar klisjur í lokin sem gerir endinn frekar væminn, en ekkert sem eyðileggur of mikið fyrir því góða sem á undan er gengið.

Þema myndarinnar snýst um fyrirgefningu og val. Johnny gerði þessi einu mistök, að skrifa undir samning með blóði sínu við djöfulinn, og þrátt fyrir að hafa gert allt annað rétt í lífinu, þjáist hann stöðugt fyrir það. Og þó að hann verði að verkfæri djöfulsins, þá finnur hann kraft til að breyta rétt þrátt fyrir það, og snúa baráttunni upp í stríð hins góða gegn hinu illa, í stað hins vonda gegn hinu verra.

Svo má ekki gleyma því að myndirnar á tjaldinu eru einfaldlega gull fyrir gamla þungarokkara. Hvaða rokkari fær ekki eitthvað út úr því að sjá logandi beinagrind í leðurjakka og með svipu úr keðju gera óþokkum og skrýmslum lífið leitt.

Ljóst er að leikstjóranum, Mark Steven Johnson, hefur farið mikið fram síðan hann gerði hina sárleiðinlegu Daredevil. En ég á reyndar eftir að kíkja á leikstjóraútgáfu þeirrar myndar og einnig Electra. Ljóst að maður verður að fara að kíkja á þessar myndir, því að þó þreytarinn sé þunnur - þá er fullt af kraftmiklum spörkum í honum.

Stórskemmtileg ofurhetjumynd, en aðeins fyrir þá sem hafa gaman af ofurhetjumyndum og mæta ekki með of miklar væntingar um skynsamlegan söguþráð og góðan leik; en reyndar leika þeir Nicolas Cage og Sam Elliot skemmtilegt tvíeyki, en allir aðrir fannst mér reyndar tvívíðir og þunnir.

Smelltu hér til að lesa gagnrýni um fleiri kvikmyndir.

 

Draugasaga enn vinsælust vestanhafs

Hryllilegt spark sem Terry fékk í höfuðið

Ég sá þennan leik og þetta ljóta spark sem Terry fékk undir kjálkann. Þegar Terry stökk að boltanum með höfuðið á undan, og ætlaði líklega að skalla boltann í netið, kom varnarmaður Arsenal að og þrykkti undir höfuð Terry eins og ef um bolta væri að ræða. Terry lippaðist meðvitundarlaus niður á jörðina og hópur manna umkringdi hann samstundis. Þetta leit illa út. Ég hélt hann væri dauður. Eftir smástund fór hann svo að hreyfa sig eitthvað, og þá hélt ég að hann væri 'aðeins' hálsbrotinn. Svo þegar fréttist að hann hafi útskrifast af sjúkrahúsi rúmum klukkutíma síðar hlýtur mönnum að létta.

Terry gat fagnað með félögum sínum

Óskarsverðlaunaspá Hrannars

Í kvöld rennur stóra stundin upp í Hollywood. 79. Óskarsverðlaunahátíðin mun eiga sér stað og fullt af kvikmyndum og fagmönnum í Hollywood og víðar verðlaunaðir fyrir afrek sín með kvikmyndalistinni.  Ég hef reynt að komast yfir flestar af þeim myndum sem keppa til úrslita, en játa að ég hef ekki séð þær allar, enda ekki auðvelt að finna þær tímanlega á Íslandi þegar maður er í þessu af áhuganum einum saman. 

 

Besta kvikmyndin:

Babel ****

The Departed ***

Letters From Iwo Jima ****

Little Miss Sunshine ***1/2

The Queen (Óséð)

Af þessum myndum þykir mér Babel og Letters From Iwo Jima bestar. Letters From Iwo Jima fannst mér aftur á móti alveg frábær, þegar Babel vakti mig til umhugsunar um áhugaverð málefni og hafði sterk áhrif á mig. Letters From Iwo Jima er einfaldlega svo mannleg og vel leikin, eða eins og ég sagði í gagnrýninni minni: ein best leikna mynd sem ég hef séð; þannig að val mitt er auðvelt.

Besta myndin:  Letters From Iwo Jima
Mætti vinna: Babel
Mætti alls ekki vinna: The Departed

 

Besti leikarinn:

Leonardo DiCaprio í Blood Diamond ***1/2

Ryan Gosling í Half Nelson (Óséð)

Peter O'Toole í Venus (Óséð)

Will Smith í The Pursuit of Happiness (Óséð)

Forest Whitaker í The Last King of Scotland (Óséð)

Þar sem að ég hef augljóslega aðeins séð eina af þessum fimm kvikmyndum er vonlaust fyrir mig að dæma, en mér fannst Leonardo DiCaprio hreint frábær í Blood Diamond. Annars finnst mér skemmtilegt að Peter O'Toole sé að berjast um vinninginn í þetta skiptið, en hann er á 75. ára, aðeins fjórum árum yngri en Óskarsverðlaunahátíðin sjálf. Bara fyrir það hvað hann var frábær í Lawrence of Arabia á sínum tíma mætti hann alveg taka Óskarinn með heim til sín í þetta skiptið.

Besti leikarinn: Leonardo DiCaprio
Mætti vinna: Peter O'Toole 

 

Besta leikkonan: 

Penélope Cruz í Volver (Óséð)

Judi Dench í Notes on a Scandal (Óséð)

Helen Mirren í The Queen (Óséð)

Meryl Streep í The Devil Wears Prada (Óséð)

Kate Winslet í Little Children (Óséð)

Ég hef engar forsendur til að spá um sigurvegarann hérna, þar  sem að ég hef ekki séð neina af þessum myndum. Samt er ekki ólíklegt að Helen Mirren taki þetta.

Spá: Helen Mirren

 

Besti leikari í aukahlutverki:

Alan Arkin í Little Miss Sunshine ***1/2

Jackie Earle Haley í Little Children (Óséð)

Djimon Hounsou í Blood Diamond ***1/2

Eddie Murphy í Dreamgirls (Óséð)

Mark Wahlberg í The Departed ***

Þar sem að ég hef hvorki séð Little Children né Dreamgirls get ég varla dæmt um þær. En af hinum myndunum get ég sagt að mér þótti Mark Wahlberg ágætur í The Departed, en þó alls ekki neitt það góður að hann ætti skilið Óskar fyrir. Alan Arkin var fínn í Little Miss Sunshine. Hann hefur alltaf verið traustur leikari og stóð sig mjög vel í þessari mynd, en var ekkert yfirburða átakanlegur. Aftur á móti fannst mér Djimon Hounsou alveg hreint frábær í Blood Diamond þar sem hann lék örvæntingarfullan föður sem reynir að bjarga fjölskyldu sinni úr klóm borgarastyrjaldar. 

Besti leikari í aukahlutverki: Djimon Hounsou
Mætti vinna (vegna aldurs og fyrri starfa): Alan Arkin
Mætti ekki vinna: Mark Wahlberg

 

Besta leikkona í aukahlutverki:

Adriana Barraza í Babel ****

Cate Blanchett í Notes on a Scandal (Óséð)

Abigail Breslin í Little Miss Sunshine ***1/2

Jennifer Hudson í Dreamgirls (Óséð)

Rinko Kikuchi í Babel ****

Adriana Barraza var mjög góð sem örvæntingarfull barnfóstra í Babel, sem þurfti að komast í brúðkaup sonar síns til Mexíkó og fyrir vikið tapar nánast lífi sínu, en tapar öllu því sem hún hefur barist fyrir í fjölda ára. Abigail Breslin var mjög náttúruleg sem sjö ára stúlka í Little Miss Sunshine, en af henni geislaði þó enginn snilldarleikur. Aftur á móti var Rinko Kikuchi hreint frábær sem heyrnarlaus táningur í Babel. 

Besta leikkona í aukahlutverki: Rinko Kikuchi
Mætti vinna: Adriana Barraza
Mætti ekki vinna: Abigail Breslin

 

Besta leikstjórn 

Clint Eastwood fyrir  Letters From Iwo Jima ****

Stephen Frears fyrir The Queen (Óséð)

Paul Greengrass fyrir United 93 (Óséð)

Alejandro González Iñárritu fyrir Babel ****

Martin Scorsese fyrir  The Departed ***

Ég vil alls ekki að Martin Scorsese vinni fyrir The Departed, sem mér finnst illa leikstýrð endurgerð mikið betri kvikmyndar: Infernal Affairs **** (2002). Eastwood leikstýrði frábærum leikarahóp í Letters From Iwo Jima svo að þeir bókstaflega lifnuðu við á tjaldinu. Iñárritu gerði líka frábæran hlut með því að segja sögu sem gerðist samtímis í fjórum heimsálfum og tengdist rökrétt og listilega vel saman, og tjáði magnaða hugmynd. Þó fannst mér klassískur stíll Eastwood meira spennandi en heimildarmyndarstíll Iñárritu.

Besta leikstjórn: Clint Eastwood
Mætti vinna:  Alejandro González Iñárritu
Mætti alls ekki vinna (enda er The Departed engin Taxi Driver): Martin Scorcese

 

Besta frumsamda handritið:

Guillermo Arriaga fyrir Babel ****

Iris Yamashita og Paul Haggis fyrir Letters From Iwo Jima ****

Michael Arndt fyrir Little Miss Sunshine ***1/2

Guillermo del Toro fyrir El Laberinto del Fauno ****

Peter Morgan fyrir The Queen (Óséð) 

Þó að Little Miss Sunshine sé mjög góð mynd finnst mér hún ekki ná hæðum hinna þriggja. Mér finnst erfitt að velja á milli þeirra, en þó verð ég að segja að frumlegasta sagan var ævintýrið og stríðsmyndin El Laberinto del Fauno eftir Guillermo del Toro. Sú mynd er mögnuð og hefur djúpa sögu að segja.

Besta handrit: Guillermo del Toro
Mætti vinna: Iris Yamashita og Paul Haggis
Mætti líka vinna: Guillermo Arriaga

 

Besta handrit byggt á áður sömdu efni:

Sacha Baron Cohen, Anthony Hines, Peter Baynham, Dan Mazer og Todd Phillips fyrir Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation ***1/2

Alfonso Cuarón, Timothy J. Sexton, David Arata, Mark Fergus og Hawk Ostby fyrir  Children of Men ***1/2

William Monahan fyrir The Departed ***

Tood Field og Tom Perrotta fyrir Little Children (Óséð)

Patrick Marber fyrir Notes on a Scandal (Óséð)

Af þeim þremur myndum sem ég hef séð af þeim sem fengu tilnefningu, þá get ég sagt að mér þótti handritið af The Departed langt frá því að vera jafngott og af frummyndinni. Borat var náttúrulega hryllilega fyndin og skrifuð af mikilli snilld, en af þessum þótti mér Children of Men einnig vera skemmtilega skrifuð og spennandi. Ég er satt best að segja hissa á að Children of Men hafi ekki hlotið fleiri tilnefningar.

Besta handrit: Children of Men
Mætti ekki vinna: The Departed

 

Besta kvikmyndatakan:

Vilmos Zsigmond fyrir The Black Dahlia (Óséð)

Emmanuel Lubezki fyrir Children of Men ***1/2

Dick Pope fyrir The Illusionist (Óséð)

Guillermo Navarro fyrir El Laberinto del Fauno ****

Wally Pfister fyrir The Prestige *1/2

Mér þótti lítið varið í The Prestige, en viðurkenni að kvikmyndatakan í henni var góð. Einnig fannst mér kvikmyndatakan nokkuð flott í Children of Men, en hún hafði frekar mjúkan stíl sem áhugavert var að fylgjast með; en kvikmyndatakan í El Laberinto del Fauno var hrein snilld.

Besta kvikmyndatakan: El Laberinto del Fauno
Mætti ekki vinna: The Prestige

 

Bestu skeytingar/klippingar:

Douglas Crise og Stpehn Mirrione fyrir Babel ****

Steven Rosenblum fyrir Blood Diamond Blood Diamond ***1/2

Alfonso Cuarón og Alex Rodríguez fyrir Children of Men ***1/2

Thelma Schoonmaker fyrir The Departed ***

Clare Douglas, Richard Pearson og Christopher Rouse fyrir United 93 (Óséð)

Klippingarnar fyrir Babel, The Departed og Children of Men hrifu mig ekkert sérstaklega, en mér fannst sú vinna mjög áhrifarík í Blood Diamond.

Besta skeyting/klipping: Blood Diamond
Mætti ekki vinna: The Departed

 

 

Besta erlenda myndin:

Eina myndin sem ég hef séð af þeim sem eru tilnefndar er El Laberinto del Fauno og hún er einfaldlega það frábær að hún hlýtur að vinna. Ég á bágt með að trúa öðru. Reyndar fannst mér skrýtið að hún skuli ekki fengið tilnefningu sem besta kvikmynd ársins 2006, en held þó að hún hefði átt erfitt uppdráttar með að vinna gegn klassa eins og Letters From Iwo Jima.

Smærri verðlaun:

Ég spái því að Cars **** verði valin besta teiknimyndin, en ég hef því miður hvorki náð að sjá Happy Feet né Monster House. 

Besta listræna stjórnunin spái ég að lendi í höndum El Laberinto del Fauno.

Ég hef ekki hugmynd um hvaða mynd getur fengið verðlaun fyrir besta klæðaburðinn, en spái þó að hin kínverska Curse of the Golden Flower geti tekið þetta.

Besta frumsamda tónlistin má lenda í El Laberinto del Fauno.

Ég hef ekki hugmynd um hvað besta lagið verður, en það eru þrjú möguleg úr myndinni Dreamgirls, sem ég hef ekki séð. Þannig að ég sleppi því bara að spá hérna.

Fyrir bestu förðunina:  El Laberinto del Fauno.

Fyrir bestu hljóðrásina: Þar eru þrjár myndir sem gætu tekið þetta. Flags of Our Fathers hefur magnaða hljóðrás í bardagaatriðunum, en er samt of lík Saving Private Ryan fyrir minn smekk. Blood Diamond var líka með mjög flotta hljóðrás, en mér finnst þó að Apocalypto ***1/2 mætti taka þessi verðlaun, þar sem að hljóðrásin var mögnuð í þeirri mynd - mér fannst ég vera kominn inn í frumskóg í Mexíkó, og það er nokkuð vel af sér vikið þar sem að ég þekki það af eigin reynslu að hafa verið í frumskóg á Maya slóðum í Mexíkó.

Fyrir bestu hljóðrásarklippingu: Apocalypto.

Bestu tæknibrellurnar: Ég er í raun hissa á því að El Laberinto del Fauno eða Letters From Iwo Jima skuli ekki hafa verið tilnefnd hérna, en af þeim sem tilnefndar eru myndi ég velja Superman Returns *1/2 þó að myndin sjálf hafi verið mjög slöpp, rétt eins og aðrar tilnefndar myndir, Poseidon ** og Pirates of the Caribbean: Dead Man's Chest **.

Ég hef ekki séð neina af tilnefndum heimildarmyndum en hef þó heyrt mjög góða hluti um An Inconvenient Truth, sem hefur orðið til þess að demókratar í Bandaríkjunum vilja ólmir og uppvægir að Al Gore bjóði sig aftur fram til forseta.

Ég veit ekkert um stuttmyndirnar. Fæst orð hafa minnsta ábyrgð.

Þannig er mín spá fyrir Óskarinn árið 2007.