Hópþrýstingur gagnvart hóteli

Þessi síðasta flétta í sögunni um yfirvofandi klámráðstefnu er gífurlega áhugaverð og spennandi.

Var þessi ákvörðun eigenda Hótels Sögu tekin á siðferðilegum forsendum eða efnahagslegum?  Eða geta efnahagslegar forsendur hugsanlega verið siðferðilegar?

 Ef aðstandendur hefðu rökstutt þessa ákvörðun með því að segja klám vera af hinu illa, skaðlegt samfélaginu, hefðu þeir verið að leggja siðferðilegan dóm á málið. Ákvörðunn var tekin í sjálfsvörn. Ljóst er að hún var úthugsuð og hafði allt með ímynd Hótels Sögu að gera, en lítið með siðferði. Annars hefðu bláar myndir aldrei verið leyfðar á hótelherbergjunum.

Einnig er nokkuð augljóst að íslenskt samfélag hefur sent frá sér skýr skilaboð um andúð þess á klámi, og því hefur það virst skynsamlegur leikur hjá Hótel Sögu að fara eftir vilja samfélagsins. Stóra spurningin er hins vegar sú hvort að íslenska samfélagið hafi verið að beita þrýstingi vegna þess að það er með svona gífurlega öfluga siðferðisvitund, eða vegna þess að þarna var fórnarlamb til staðar sem lá vel við höggi.

 Skilaboð hótelsins eru skýr: það vill ekki fá á sig stimpil sem stofnun sem hýsir siðerðilega vafasama starfsemi. Skilaboð þjóðfélagsins virðast einnig vera skýr: að þjóðin vill ekki klám. 

Er kannski komið að hámarki siðferðilegs frjálsræðis á Íslandi, þar sem að fátt eða ekkert er fordæmt, sama hvort að um kynferðislegar tilhneigingar eða gay-pride göngur er að ræða. Hefur mælirinn verið fylltur, og þjóðin farin að snúast gegn því sem hún gæti vogað sér að kalla 'óeðlilegt'?

Vinsæl ákvörðun hefur verið tekin, þjóðin þarf ekki að skammast sín fyrir klámráðstefnu á Hótel Sögu sem sjálfsagt enginn hefði tekið eftir ef ekki hefði verið fyrir gúrkutíð og athyglissýki fjölmiðla. Ljóst er að þetta getur breytt ímynd Íslands á þann hátt að við verðum hugsanlega álitin íhaldssöm þjóð sem er farin að leita aftur í kristin gildi eftir mikla trúarlega lægð; í stað þess að litið sé á okkur sem brjálaða drykkjubolta og lauslátar meyjar.

 Hvort viljum við vera; þjóð með siðferðilegan þroska sem fordæmir hluti sem vert er að fordæma, eða þjóð sem leyfir flest sem getur verið siðferðilega vafasamt.

 Reyndar læðist að mér sá grunur að ein meginástæðan fyrir þessum háværu mótmælum þjóðarinnar tengist sögunni um Guðmund í Byrginu og fréttum af níðingsverkum sem unnin hafa verið gegn íslenskum börnum. Ef það er satt, þýðir það að þjóðin okkar sé farin að hugsa sinn gang og vill ekki láta hvað sem er yfir sig og börn sín ganga. Og það er gott!

 Er það ekki?

Eigendur Hótel Sögu vilja hætta að sýna ljósbláar myndir gegn gjaldi