Myndir þú yfirgefa Ísland fyrir 1 milljón evrur?

1 milljón evrur = 168 milljón íslenskar krónur

Þessi spurning er tengd færslu sem ég skrifaði í gær, Gæti Ísland orðið næsta Palestína?, sem byggir á grein Sultan Sooud Al-Qassemi sem spyr hvort að Ísland myndi henta sem nýtt ríki Gyðinga.

Gætu íslenskir stjórnmálamenn tekið upp á því að selja Ísland ef þeir fengju nógu mikið fyrir landið í eigin vasa, og forðuðu sér einfaldlega eitthvað út í heim í staðinn með fulla vasa fjár?

Hugsaðu þér að geta í stað þess að dreifa auðnum til allra Íslendinga, stungið honum í eigin vasa. Væri það freistandi?

Og mikilvægara: Gæti þetta gerst?

Segjum að venjulegur Íslendingur væri tilbúinn að yfirgefa Ísland fyrir 1 milljón evrur og setjast að á Spáni eða einhvers staðar, hvað þyrfti að borga þér mikið til að selja þjóðina og taka peninginn í eigin vasa?

10 milljón evrur? 100 milljón evrur? 1 milljarð evra? Meira? Minna?

Útilokað? Mögulegt?

Svaraðu nú...

Gæti Ísland orðið næsta Palestína?

Þremur árum eftir að Ísland öðlaðist sjálfstæði frá Dönum, árið 1947, samþykktu Sameinuðu þjóðirnar að skipta Palestínu í tvö ríki, eitt fyrir Gyðinga, og hitt fyrir innfædda.

Nú er íslenska þjóðin fórnarlamb eigin fáfræði, lasta, græðgi og reynsluleysi gagnvart hinum miskunnarlausa og stóra heimi, heimi sem hafið og fjarlægð okkar hafa verndað okkur frá í meira en þúsund ár. Í þessum heimi er ruðst inn í lönd, þau hertekin og milljónir drepnir af kaldri grimmd. Það að samgöngur og samskipti hafa batnað vegna tækniframfara, þýðir ekki að grimmdin sé eitthvað minni, heldur gefur hún hugsanlega aukin færi á þeim sem eru veikburða.

Hernaðarlega er Ísland vel varið, enda í NATO, en fjárhagslega liggjum við afar vel undir höggi.

Nú er Ísland í þannig stöðu að landið er fjárhagslega varnarlaus gagnvart úlfunum sem ráfa um heiminn í leit að auðveldri bráð. Við höfum gefið færi á okkur - í fjölmiðlum um allan heim er talað um okkur sem gjaldþrota þjóð sem getur ekki borgað skuldir sínar - og þegar að skuldadögum kemur mun kröfuhafinn hugsanlega geta keypt okkur á uppboði eftir gjaldþrotaskipti.

Íslenska þjóðin hefur ekki alltaf verið sjálfstæð, og getur hún tapað sjálfstæði sínu gæti hún sín ekki. Standi Íslendingar ekki saman gegn innri sem ytri ógnun, einföldum og flóknum, verðum við enn veikari fyrir og þá verður freistandi fyrir hungraða úlfa að ráðast til atlögu, enda hefur okkur ekki beinlínis tekist að halda hópinn með hjörðinni, og erum veik fyrir þar sem við stöndum ein.

Tilefni þessarar distópíu er grein sem birtist í dagblaðinu National í Abu Dhabi fyrr í dag. Greinarhöfundur var að mínu mati ekki að grínast. Hefði slík grein um Ísland verið hugsanleg fyrir tíu árum?

Greinin er á ensku neðst á síðunni, en ég ætla að gera tilraun til að snara henni yfir á íslensku. Ég túlka tón greinarinnar ekki sem gamansaman, heldur sýnist mér að höfundur meini hvert einasta orð.

Það væri kannski sniðugt að greina með formlegu áhættumati hversu mikil hætta er á að slíkar hugmyndir, eins fjarstæðukenndar og þær kunna að virðast við fyrstu sýn, verði að veruleika.

 

Noam Chomsky um átökin milli Ísraels og Palestínu:

 

Annað gyðingaríki: Ísland gæti verið sniðugt...

Sultan Al Qassemi

Það er sagt að róttækir tímar kalli á róttæk ráð, en jafnvel í samanburði við annað sem ég hef látið frá mér fara er þetta umdeild tillaga: kannski það sé eitthvað til í þeirri hugmynd að stofna annað gyðingaríki - ekki til að koma í staðinn fyrir Ísrael, heldur sem viðbót, til að það blygðist gagnvart heiminum.

Í meira en 60 ár hefur Ísraelsríki opinberlega starfað í samræmi við vafasamar starfsreglur eins og yfirtöku landsvæða og refsingar gagnvart hópum og svæðum sem verndaðar hafa verið af vestrænum ríkjum gagnvart alþjóðlegri gagnrýni og samþykktum Sameinuðu þjóðanna. Þar að auki hafa sumir ísraelskir stjórnmálamenn verið ásakaðir af vestrænum fræðimönnum um að misnota vorkunn sem fylgt hefur í kjölfar hinnar harmþrungnu þjáningar Helferðarinnar, og notað hið göfuga orðtak "aldrei aftur" sem réttlætingu á því að þeir gera nánast það sem þeim sýnist (eins og í nýlegri Gaza herför) á meðan þeir halda stöðugt fram að þeir séu fulltrúar Gyðinga um alla heimsbyggð.

Satt best að segja þá hefur aldrei verið jafn mikið bil á milli gyðinga um allan heim og hinnar kosnu ríkisstjórnar Ísraels sem er þar við völd í dag. Hin nýkjörna ríkisstjórn er svo skammsýn og barnaleg, týnd í ofsafengri hægri pólitík og hungruð í völd, að hún fæddist í raun andvana. Hvernig er öðru vísi hægt að útskýra tilnefningu Avigdor Lieberman sem utanríkisráðherra, "pólitískan" þrjót sem minnir mest á Neanderdalsmennina á tímum aðskilnaðarstefnu Suður Afríku?

Val hins nýja forsætisráðherra Benjamin Netanyahu á herra Lieberman sem andlit hinnar ísraelsku þjóðar er sönnunargagn um fákunnáttu hans og hroka. Jafnvel stjórnmálamenn sem hafa varla nokkra reynslu myndu átta sig á að val á svo umdeildum manni, sem hefur svo mörg viðhorf sem eru jafnvel móðgandi í huga helstu bandamanna eins og Bandaríkjamanna, og hvað þá um hulda bandamenn á svæðinu, er það sama og að skjóta sig í fótinn. Utanríkisráðherra Evrópusambandsins, Javier Solana, hefur kallað herra Lieberman "mann sem ég hef verið ósammála alla mína ævi", Egyptaland vill ekki fá hann í heimsókn, og Palestínumenn myndu ekki láta sjá sig í sama herbergi og hann.

Þar að auki, í frétt ísraelska dagblaðsins Yedioth Ahronoth var sýnd skoðanakönnun sem framkvæmd var af J Street, hóp bandarískra Gyðinga, sem sýndi að 60 prósent af bandarískum Gyðingum eru andstæðir harðlínuskoðunum þeim sem herra Lieberman tjáði í ísraelsku kosningabaráttunni, og það merkilega er að 75 prósent styðja niðurskurð á fjárhagslegum stuðningi Bandaríkjanna til Ísraels ef nýja ríkisstjórnin kemur í veg fyrir undirskrift á sáttmála við Palestínumenn. Það er ljóst að í dag fer þeim Gyðingum fjölgandi í heiminum sem samsama sig ekki við Ísrael, aðallega vegna stefnu þess. Margir þeirra eru á móti ríki sem þykist vera fulltrúi umburðarlyndrar menningar þeirra og heilagrar trúar sem eina landið í heiminum sem opinberlega hefur hertekið land annarrar þjóðar.

Þar að auki er ólíklegt að Ísrael endist sem ríki Gyðinga vegna landfræðilegs veruleika. Mannfjöldi araba fjölgar, á meðan menntaðir Ísraelar eignast færri og færri börn. Þar að auki sýnir skoðanakönnun sem var nýlega framkvæmd af Lýðræðisstofnun Ísraels að flestir Ísraelsbúar sjá sig fyrst sem Gyðinga og síðan sem Ísraela.

Hvað er það sem gefur Ísrael þann rétt að tala í nafni allra Gyðinga þegar hún hýsir færri Gyðinga en Bandaríkin, og þegar þjóðfélaginu er skipt í 20 prósent innfædda araba-ísraelska borgara og milljónir annarra Araba, hvers land Ísrael hefur hernumið? Landfræðilega, hinir um það bil 13 milljón Gyðingar í heiminum eru meira en tvöfalt fleiri en Gyðingar sem búa í Ísrael. Fullyrðingar þeirra eru sambærilegar við Taiwan sem þykist tala fyrir hönd allra Kínverja vegna þess að þjóðin er "lýðræðisleg" og "henni ógnað".

Þannig að ég legg til stofnun nýs ríkis Gyðinga - líka lýðræðislegs, en sem stundar ekki að spilla fyrir hinu góða orðspori gyðingatrúar og Gyðinga. Þegar allt kemur til alls er meirihluti þjóða sem er múslimatrúar eða kristnitrúar ekki reist á heilögu landsvæði: af hverju ekki að bæta við einu fyrir Gyðinga?

Vegna heimskreppunnar eiga nokkrar þjóðir í fjárhagslegum erfiðleikum og gætu mögulega hugsað sér kauptilboð: Ísland, til dæmis, með fullri virðingu fyrir Íslendingum. Íslenska þjóðin er í afar alvarlegri fjárhagslegri stöðu, smáþjóð með 300.000 íbúa og vel staðsett á milli Bandaríkjanna og Evrópu, Íslandi væri tilvalinn staður sem ætti ekki að kosta meira en um 50 milljarða bandaríkjadala, sem keypt væri af hundruðum eða þúsundum Gyðinga sem samsama sig ekki með stefnu og ríkisstjórn Ísraels og sem eru virkilega í leit að friði og ró í ríki sem umber þá.

Annað ríki Gyðinga sem nær árangri og ríkidæmi gæti gert að engu þau yfirnáttúrulegu tök sem Ísrael hefur yfir bandaríska þinginu og fjölmiðlum, og einnig gert að engu þær martraðir og minningar sem leiðtogar Evrópuríkja fá þegar þeir hugsa til samsektar þjóðar sinnar gagnvart brottrekstri og útrýmingu Gyðinga. Þessi róttæka hugmynd gæti virkað sem vekjaraklukka fyrir ísraelska stjórnmálamenn sem treysta á langvarandi stuðningi Bandaríkjanna, og gætu áttað sig á að Ísrael þarf að horfast í augu við veruleikann og setjast af fullri alvöru við friðarsamningaborðið sjálfum sér til heilla.

Þetta er bara pæling; en róttækir tímar kalla á róttæk ráð.

Sultan Sooud Al Qassemi er viðskiptamaður frá Sharjah, útskrifaður frá bandaríska háskólanum í París og stofnandi Bajeel öryggisfyrirtækisins í Dubai.

Greinin á ensku:

A second Jewish state: Iceland might be cool…

Sultan Al Qassemi

It is said that radical times call for radical thinking, but even by my own standards this is a controversial proposal: perhaps there is merit in an argument for the creation of a second Jewish state – not to replace Israel, but in addition to it, to embarrass it in front of the world.

For more than 60 years the state of Israel has been publicly operating objectionable policies such as land grabs and collective punishment largely sheltered by certain western governments from international criticism and UN resolutions. In addition, some Israeli politicians have been accused by western academics of exploiting the tragic suffering and mass extermination of the Holocaust, and using the noble phrase “never again” as a cover to pretty much do as they please (as in the recent Gaza campaign) while maintaining throughout that they are representing Jews worldwide.

In truth, there has never been a greater rift between the Jewish diaspora and an elected government in Israel as the one that exists today. The newly elected government is so short-sighted and naive, lost in its extremist right-wing policies and desperate for power, that it was effectively still born. How else to explain the appointment as foreign minister of Avigdor Lieberman, a thuggish “politician” more like one of those Neanderthal characters from the era of apartheid South Africa?

The new prime minister Benjamin Netanyahu’s choice of Mr Lieberman as the public face of Israel is evidence of his own ignorance and arrogance. Even politicians with hardly any experience would realise that to appoint such a polarising figure, many of whose views are offensive even to committed allies such as the US, let alone covert allies in the region, is to shoot oneself in the foot. The EU foreign policy chief Javier Solana has called Mr Lieberman “a man with whom I have been at odds for my entire life”, Egypt doesn’t want him to visit, and the Palestinians wouldn’t be seen in the same room as him.

Furthermore, a report in the Israeli newspaper Yedioth Ahronoth cited a poll conducted by J Street, the US Jewish advocacy group, which revealed that 60 per cent of American Jews oppose the extremist views expressed by Mr Lieberman during the Israeli election campaign, and a remarkable 75 per cent support a cut in US financial aid to Israel if the new government puts the skids under signing an agreement with the Palestinians. Today, clearly, a growing number of Jews around the world do not identify with Israel, largely because of its policies. Many of them object that a state claiming to represent their tolerant culture and sacred beliefs is the only country in the world that is officially occupying another people’s land.

Additionally, the notion that Israel is likely to last as a Jewish state is challenged by the demographic realities on the ground. Its population of Arab citizens is expanding, while educated and affluent Israelis are having fewer and fewer children. Moreover, a recent poll conducted by the Israel Democracy Institute found that most Israelis see themselves as Jewish first and Israeli second.

What, in fact, gives Israel the exclusive right to speak in the name of all Jews when it hosts fewer Jews than the USA, and when its very own ethnic make-up is diluted by the 20 per cent native Arab-Israeli citizens and the millions of other Arabs whose land it occupies? Demographically, the estimated 13 million Jews in the diaspora represent more than twice the number of Jews who live in Israel. Their assertions are akin to Taiwan claiming to speak on behalf of all Chinese people because it is “democratic” and “under threat”.

So I propose the creation of an additional Jewish state – also democratic, but not in the business of tarnishing the good reputation of the Jewish religion and people. After all, there are dozens of majority Muslim and Christian countries that are not founded on holy lands: why not one more Jewish one?

Because of the global economic crisis there are several countries in financial difficulties that might consider a possible purchase offer: Iceland, for one, with all due respect to Icelanders. With its dire financial situation, tiny population of 300,000 and strategic location between the USA and Europe, it would be an ideal candidate that shouldn’t cost more than $50 billion or so to purchase on behalf of the hundreds of thousands of Jews who don’t identify with Israeli policies and governments and who genuinely seek peace and tranquillity in a state that carries their attributes.

A successful, prosperous and secure second Jewish state could neutralise the voodoo spell that Israel has on the American Congress and media, as well as European leaders still haunted by the nightmare memories of their countries’ support or complicity during the extermination of their Jewry. This radical idea could act as a wake-up call for Israeli politicians who bank (literally) on America’s long-term counterproductive support, and make them realise that Israel has to face reality and finally commit to genuine peace negotiations for its own good.

It’s just a thought; after all, radical times call for radical thinking.



Sultan Sooud Al Qassemi is a Sharjah businessman, graduate of the American University of Paris and founder of Barjeel Securities in Dubai

[e-mail]

Er spillingin búin að umkringja okkur?

 

 

Með fréttum af stórskuldum allra stjórnmálaflokka landsins nema Sjálfstæðisflokks og Borgarahreyfingar, og með þá vitneskju í huga að fyrirtæki mútuðu Sjálfstæðisflokknum sem virðist hafa á móti verið flokkur fyrirtækja umfram landsmenn, flokki sem ég hef einu sinni greitt dýrmætt atkvæði mitt, sé ég ekki nema tvo kosti eftir fyrir næstu alþingiskosningar: Að skila auðu eða kjósa Borgarahreyfinguna, X-O (Ex núll eða Ex o?).

Allt annað er útilokað, enda hafa flokkarnir sýnt að annað hvort eru þeir með allt niður um sig eða hlaðnir blóðpeningum.

Þetta er reyndar ekkert nýtt.

Manneskjur hafa frá upphafi vega barist gegn alheiminum í því endalausa stríði sem felst í að merkja sér eitthvað smápláss og vona að fyrir vikið taki alheimurinn eitthvað eftir okkur.

Þó að mannkyninu takist að pissa utan í ljósastaur alheimsins, þá er ólíklegt að hann verði ánægður með það finni hann lyktina af hlandinu. Mér finnst við vera í miklu hafróti - stjórnmálaflokkar hafa ráðist á þjóðina sem stendur eins og ljósglæta innan um heljarmikið brim.

Hvort þjóðin standi af sér þetta ofsaveður er undir henni komið. Hún verður að losna úr þessum böndum, koma sér upp úr hafinu til að forðast drukknun, og upp á þurrt land, þar sem við getum náð áttum á ný.

Hvort að rétt fyrsta skref sé að merkja kjörseðil með X-O, hef ég ekki enn ákveðið - en athygli minni hefur vissulega verið snúið í þá átt.

 

Mynd: TAZmanian look at the World Wierd Web

Flokkarnir skulda hálfan milljarð

Er Sjálfstæðisflokkurinn siðferðilega gjaldþrota?

Ég vil taka það fram að ég hef ekkert á móti Sjálfstæðisflokknum persónulega, en get ekki hugsað mér að kjósa hann vegna allra þeirra spillingarmála sem hann virðist viðloðinn, meðal annars þessu máli.

Landsbanki Íslands styrkti Sjálfstæðisflokk um kr. 25.000.000 og síðan kr. 5.000.000, en Sjálfstæðisflokkurinn sér þetta ekki sem einn styrk og mun því aðeins skila kr. 25.000.000,-

Út í hött að nota ekki samlagningu:

25+5=30 rétt svar

25+5=25 rangt svar

Ekki gleyma að hámark hvers styrks eftir að lög sem Sjálfstæðismenn stóðu að árið 2006 mega vera hámark kr. 300.000, þannig að ef farið er að anda laganna, er hægt að fullyrða að móttaka allra styrkja yfir kr. 300.000,- hafi verið siðferðilega vafasöm.

Málið er að hefðu fréttir um kr. 2.000.000,- styrki komið fyrst upp á yfirborðið hefði fólk orðið nákvæmlega jafn reitt og þegar um kr. 30.000.000,- er að ræða, enda langt yfir upphæðinni sem ný lög 2006 gáfu til kynna. En með því að "leka" stóru upphæðunum fyrst, líta kr. 2.000.000,- út sem smáklink í samanburði og fólk mun ekkert kippa sér upp við slíkar upphæðir. Klókur leikur!

Áhugavert verður að fylgjast með hvort að fjölmiðlar og almenningur muni sjá í gegnum þetta.

 

Exista: 2.700.000,-

FL-Group: 29.700.000,-

Glitnir: 4.700.000,-

KB-banki: 3.700.000,-

Landsbanki Íslands: 29.700.000,-

MP-Fjárfestingarbanki: 1.700.000,-

Straumur-Burðarás: 2.200.000,-

Tryggingamiðstöðin:  1.700.000,-

Þorbjörn: 2.300.000,-

 

Samtals: kr. 78.400.000,-

 

Miðað við verðtryggingu frá 2006 án vaxta er upphæðin sjálfsagt komin eitthvað yfir kr. 100.000.000,-. (Hundrað milljónir!)

Ef forysta Sjálfstæðisflokks er samkvæm sjálfri sér með endurgreiðslur, þá er enginn munur á að taka við tveimur milljónum og þrjátíu milljónum ef hámarkið í anda nýrra laga var þrjúhundruð þúsund krónur.

Mun Sjálftökuflokkurinn... Sjálfstæðisflokkurinn greiða þessar 78 milljónir og 4 hundruð þúsund til baka, vegna þess eins að það er rétt að gera það?

Auðvitað ættu allir flokkar að birta alla þá styrki sem þeir hafa hlotið, sama hversu stórir eða smáir þeir hafa verið. Allt yfir kr. 300.000,- er of mikið samkvæmt lögunum, og því væri sanngjarnt að sú upphæð væri viðmiðið. Reyndar væri ekkert mál að styrkja til dæmis tuttugu sinnum um kr. 250.000,- þar sem að styrkir frá fyrirtæki eru ekki aðgreindir samkvæmt ársgrundvelli, heldur samkvæmt fjölda greiðsla og þá tæki enginn eftir að neitt hafi verið óeðlilegt.

Hugsanlega er verið að slá ryki í augu fólks, sem ætti kannski ekki að vera að hugsa gagnrýnið um svona hluti á hinni friðhelgu páskahátíð.

Geti Sjálfstæðisflokkurinn ekki greitt þessa upphæð til baka erum við að tala um siðferðilegt gjaldþrot, eða hvað?

Mun Sjálfstæðisflokkurinn vera samkvæmur sjálfum sér og endurgreiða allar þær upphæðir sem eru yfir kr. 300.000,- eða láta 55 milljónir duga til málamynda?

Ég held ekki. Ástæðan er þessi setning úr fréttinni, þar sem að Sjálfstæðisflokkurinn metur 5 milljónir sem innan eðlilegra marka á meðan lögin sem sett voru árið 2006 gera ráð fyrir ekki hærri upphæð en kr. 300.000,-:

"Flokkurinn telji að upphæð fyrra framlagsins sé innan eðlilegra marka og verði það því ekki endurgreitt."

Landsbankinn veitti 2 styrki

Það voru ofbeldisfullar óeirðir á Íslandi samkvæmt Fox Business News

Samkvæmt Fox News voru ofbeldisfullar óeirðir á Íslandi en ekki friðsamleg mótmæli búsáhalda sem kom fyrri ríkisstjórn Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar frá völdum.

Skoðaðu myndefnið og textann á skjánum vandlega á meðan viðtalið við Gylfa Magnússon segir allt aðra sögu.

Myndir segja meira en þúsund orð.

• Hvað ætli sé í gangi?
• Eru þetta mistök og viðvaningsháttur, eða myndefni notað í þeim tilgangi að æsa upp í undirmeðvitund áhorfenda, sem eru sjálfsagt flestir Bandaríkjamenn?
• Ef svo er, til hvers?

Hið sanna myndefni frá Íslandi hefur kannski ekki verið nógu ofbeldisfullt, blóðugt eða brjálæðislegt, hrópandi fólk að lemja á potta og pönnur.

Smelltu hér til að skoða viðtalið við Gylfa: Gylfi Magnússon í viðtali á FOX Business News

Var rangt af Sjálfstæðisflokknum að taka við þessu 55 milljóna króna klinki?

 

 

Hefðu þessar upplýsingar komið fram árið 2006, hefðu þær valdið sama fjaðrafoki og þær gera í dag? Þá voru 25 og 30 millur bara klink auðmanna.

Nú tala Sjálfstæðismenn um að opna bókhaldið fyrir árið 2006 um alla styrki sem voru hærri en ein milljón. Af hverju er ekki miðað við kr. 300.000,- þá upphæð sem lögleg er til styrkja samkvæmt lögum sem Sjálfstæðisflokkurinn hafði frumkvæði að árið 2006?

Og af hverju bara árið 2006?

Hvað um árin 2007, 2008, 2009, 2005, 2004, 2003, 2002, 2001, 2000, 1999, 1998, 1997, 1996, 1995, 1994, 1993, 1992, 1991, 1990 og 1989?

Hvernig væri að fá allt upp á borðið?

Af hverju eru þessar upplýsingar að leka rétt fyrir kosningar? Af hverju er strax búið að takmarka það að gefnar verði upp upplýsingar fyrir einungis 2006 og einungis það sem er yfir einni milljón?

Ég held að fáum hefði þótt þetta siðlaust árið 2006 og enginn tekið eftir þessum upplýsingum, þar sem fólk trúði að velmegunin væri svo gífurleg, að allt væri svo flott og fallegt á Íslandi og að Íslendingar væru hamingjusamasta þjóð í heimi, en árið 2009, eftir hrun og rétt fyrir kreppu, er þetta hið mesta hneyksli. 

Ég vil skora á alla flokka að upplýsa um alla styrki sem þeir hafa fengið frá árinu 1989 sem voru yfir kr. 300.000,- Held að það yrði forvitnileg lesning.

 

Mynd: Guðsteinn Haukur Barkarson

Geir segist bera ábyrgðina

10 skilyrði sem stjórnmálaflokkur þarf að uppfylla til að fá atkvæðið mitt

10 skilyrði sem stjórnmálaflokkur þarf að uppfylla til að fá atkvæðið mitt í næstu alþingiskosningum:

1. Þeir sem eru í framboði fyrir flokkinn, sama hvaðan af landinu þeir eru, mega ekki hafa verið tengdir spillingu á nokkurn hátt.

2. Flokkurinn verður að koma með raunhæfa og framkvæmanlega lausn vegna vanda heimila í landinu. Helst tengda niðurfellingu á skuldum og að verðtryggingar eins og þær eru í dag heyri sögunni til.

3. Flokkurinn verður að vera tilbúinn í viðræður um ESB aðild. Þetta þýðir að kvótaspilling sem og önnur spilling geti lent í uppnámi og að krónan verði aflögð sem gjaldmiðill.

4. Flokkurinn verður að hafa fjármál sín fyrir opnum tjöldum.

5. Flokkurinn verður að lofa að gagnrýnin hugsun verði að markmiði í íslensku menntakerfi, umfram hátæknivæðingu.

6. Flokkurinn verður að lofa að aðhlynning sjúkra verði að markmiði í íslensku heilbrigðiskerfi, umfram hátæknivæðingu.

7. Flokkurinn verður að hafna því algjörlega að greiða skuldir óreiðumanna, þar með talið Icesave, og stefna viðeigandi einstaklingum vegna ábyrgðar þeirra.

8. Flokkurinn verður að lofa raunverulegum stuðningi við rannsóknina á bankahruninu og því að öllum sakamálum sem rísa í kjölfarið verði fylgt eftir af hörku.

9. Flokkurinn ætti að koma með tillögu að sjálfstæðisyfirlýsingu Íslendinga. Á grundvelli sjálfstæðisyfirlýsingar sem telur upp helstu gildi íslensku þjóðarinnar og allir flokkar hafa samþykkt, og einnig þjóðin í þjóðaratkvæðisgreiðslu, skal byggja nýja stjórnarskrá.

10. Flokkurinn verður að sýna fram á hvernig hann ætlar að fá þá Íslendinga aftur heim sem neyðst hafa til að flytja af landi vegna kreppunnar.

Gleymi ég einhverju sem skiptir máli?

Hvernig verður Ísland árið 2049?

Ég hef verið að velta fyrir mér hvernig framtíð okkar Íslendinga verður eftir Hrun og kreppu, hvort að þetta ástand muni hægja á tækniframförum og hugsanlega draga úr þeim gífurlega hraða sem öll þróun virðist vera á í heiminum. Ef kreppan dregur úr íslenskri þróun, mun hún líka draga úr alþjóðlegri þróun?

Ég hef ekki hugmynd um hvaða áhrif kreppan mun hafa á heiminn sem við lifum í, en finnst það áhugavert rannsóknarefni. Hvernig færum við annars að því að mæla slíkar breytingar?

Vissir þú að árið 2006 var því spáð að Kína yrði það land sem inniheldur flesta enskumælandi einstaklinga innan fárra ára, þar sem að allt framhaldsskóla- og háskólanám þar í landi krefst enskuþekkingar?

Kíktu á þetta sláandi myndband sem gert var fyrir skóla í Colorado árið 2006. Eiga spádómarnir um framtíðina sem koma fram í myndbandinu við í dag, eftir efnahagsfrostið mikla? 

 

 

Hefur vélin bara rétt hikstað, eða er hún að hægja á sér? Getur verið að hún stöðvist og í kjölfarið fylgi afturför í stað þróunar?

Ég hef ekki svarið við titilspurningunni, og slíkt svar getur að sjálfsögðu aldrei orðið neitt annað en getgátur, það er að segja fyrr en á árinu 2049, þá getum við kannski gert okkur í hugarlund hvernig sá heimur er.

Reyndar er ég ekkert sannfærður um að við vitum almennt hvernig heimurinn er árið 2009, en það er kannski annað mál.

Unglingadeild Leikfélags Kópavogs: Viltu vera vinur minn á Facebook?

 

 

Í kvöld fór ég á þriðju sýningu Unglingadeildar Leikfélags Kópavogs, sem tólf stúlkur og leikstjórinn sömdu og settu upp á aðeins fimm vikum. Það var uppselt á sýninguna og bæta þurfti við stólum til að allir kæmust að.

Sýningin sjálf er afar skemmtileg, með eftirminnilegum söngvum og dansi, góðri notkun á hátækni sem fléttað er vel inn í sýninguna, miklum og góðum húmor og smá melódrama.

Sagan fjallar um BootCamp þjálfarann Diljá (María Björt Ármannsdóttir) og vinkonur hennar, um hvernig hún verður háð Facebook eftir að hafa fengið þá hugdettu að leita föður síns á þessu ágæta tenglaneti. Það vill ekki betur til en svo að hún ánetjast leikjum og vinasöfnum á síðunni. Vinkonur hennar og námsráðgjafi hafa áhyggjur, skvísuklíka slúðrar, og líf hennar endar í mikilli óreglu.

Það er eins og himnarnir séu að hrynja yfir Diljá, og eina von hennar til að ná aftur tökum á lífinu er að vinir hennar standi við hlið hennar þrátt fyrir stöðuga höfnun af hennar hendi. Og svo er það spurningin um hvort henni takist að finna föður sinn.

Þarna er afar vel að verki staðið og ljóst að þeir sem hafa áhuga á leiklist ættu að óska eftir fleiri sýningum, en ég veit að þetta átti að vera lokasýningin. 

Sýningin byrjar reyndar strax og áhorfendur koma inn í leikhúsið, þar sem leikarar taka vel á móti þeim á frumlegan og skemmtilegan máta. 

Anna Brynja Baldursdóttir leikstýrir.

Leikarar:

• Agnes Engilráð Scheving
• Alda Björk Harðardóttir
• Anna Kristjana Ó. Hjaltested
• Dagbjört Rós Kristinsdóttir
• Elísabet Skagfjörð
• Hulda Hvönn Kristinsdóttir
• Helga Þórðardóttir
• Júlíanna Ósk Einarsdóttir
• Lovísa Þorsteinsdóttir
• María Björt Ármannsdóttir
• Sigrún Gyða Sveinsdóttir 

Afar flott og skemmtileg sýning, og það að uppsetning hennar með ritun handrits og öllu skipulagi hafi aðeins tekið fimm vikur, þarf ekki að nota sem réttlætingu, heldur stendur sýningin á eigin fótum sem góð skemmtun þrátt fyrir stuttan undirbúning.

Það verður spennandi að fylgjast með hvort að hópurinn muni bæta við sýningum. Það verður reyndar aukasýning 9. maí í tengslum við Kópavogsdaga. Um að gera fyrir fólk að hafa samband við leikhúsið og panta miða. Það kostar ekki nema kr. 1000 á sýninguna, og gaman jafnvel að taka börn með.

Áhugasamir geta haft samband við Leikfélag Kópavogs á [e-mail] eða í síma 823 9700.

Stallone og Schwarzenegger loks saman í hasarmynd

 

 

Á 8. og 9. áratugnum vonuðust margir hasarmyndaunnendur eftir því að Arnold Schwarzenegger og Sylvester Stallone leiddu saman hesta sína. Nú er komið að því. Ásamt þessum goðsögnum hasarmyndanna, munu margir af helstu hasarleikurum síðustu þriggja áratuga leika í myndinni:

• Jason Statham
• Mickey Rourke
• Jet Li
• Dolph Lundgren
• Danny Trejo
• Eric Roberts 

Það verður gaman að sjá hvað verður úr þessu hjá gömlu kempunum.

Ég er reyndar á þeirri skoðun að myndin mætti heita The Wrestlers, svona til heiðurs Mickey Rourke og myndinni sem náðist nýlega af Stallone þar sem hann skutlar sér tígulega til jarðar.